บทที่ 687

เมื่อเสียงโน้ตสุดท้ายจากบทเพลงของซาร่าห์ก้องกังวานไปทั่วห้องโถงใหญ่ เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้เปียโน หัวใจพองโตด้วยความภาคภูมิใจ เธอโค้งคำนับเล็กน้อยให้ผู้ชม ดวงตาเปล่งประกายด้วยความพึงพอใจ ทั้งห้องระเบิดเสียงปรบมือดังกึกก้อง ราวกับเสียงฟ้าร้องที่เติมเต็มทุกมุมของพื้นที่อันโอ่อ่า

ซาร่าห์ ผู้ซึ่งปกติมักถู...