บทที่ 697

ในบ่ายอันแสนเนือย แสงแดดสาดส่องผ่านหน้าต่าง ทาบทาเงาอันอบอุ่นลงบนร่างอันสง่างามของแคสซี่ แคสซี่หมุนตัวเล็กน้อย รอยยิ้มอ่อนโยนประดับบนริมฝีปากขณะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ตกลงค่ะ เดี๋ยวฉันไปรับคุณนะคะ"

ดวงตาของแจนพร่าเลือนไปชั่วขณะ และหลังจากเธอวางสายไปแล้วนั่นแหละ เขาถึงกล้าเอ่ยถาม "แคสซี่ คุณกำลังม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ