บทที่ 144

รอยยิ้มกริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าของฉัน

วันเวลาผ่านไป ฉันก็ยุ่งอยู่กับการเรียนและซ้อมฟุตบอล พอตกเย็นฉันก็เหนื่อยสุดๆ เวลาเดียวที่ฉันได้เจอเอเซลก็คือตอนเรียนวิชาคณิตศาสตร์กับตอนวิดีโอคอลกันไม่กี่ครั้ง ในห้องเรียนฉันไม่กล้ามองเขาตรงๆ ด้วยซ้ำ กลัวว่าใครจะสังเกตเห็นสายตาโหยหาของฉัน เราวิดีโอคอลกันไม่เคยเกินส...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ