บทที่ 160

เหลืออีกแค่ไม่กี่สัปดาห์เท่านั้น

ผมมองเธอเดินไปยังหอพักด้วยไหล่ที่ลู่ลง มันสั่นเล็กน้อย ผมรู้ว่าเธอยังคงร้องไห้ เธอร้องไห้หนักมากจนไหล่สั่นสะท้าน ผมอยากจะวิ่งตามไปแล้วโผเข้ากอดเธอไว้ในอ้อมแขน เธอเป็นคนที่เข้มแข็งมาก แต่เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้ เธอก็กลายเป็นเด็กขี้แย เด็กขี้แยของผม ผมอยากวิ่งไปหาเธอ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ