บทที่ 76

ฉันยังคงถือแปรงลบกระดานอยู่ในมือ

ฉันวิ่งต่อไปจนกระทั่งถึงทางเดินที่เงียบสงัดและว่างเปล่า ฉันทรุดตัวพิงกำแพงที่ใกล้ที่สุดและสูดหายใจลึกๆ เพื่อให้ปอดที่ขาดออกซิเจนของฉันสงบลง สายตาของฉันจับจ้องไปที่แปรงลบกระดานในมือ ฉันเห็นรอยเลือดเล็กน้อยที่มุมของมัน และอีกครั้งที่ความรู้สึกผิดทิ่มแทงฉัน ฉันจ้องมองม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ