บทที่ 2 สร้างที่ว่างให้กับอดีต

ซูซานนารีบซ่อนชุดตรวจครรภ์และพูดเสียงห้วน "มันแค่ชุดตรวจอาการปวดท้องประจำเดือน ถ้าฉันท้องจริง คิดว่าฉันจะพูดเรื่องหย่าเหรอ"

เอริกาจ้องซูซานนาอย่างสงสัย ไม่ยอมเลิกรา "ใครจะรู้ว่าคนโลภเงินอย่างเธอจะทำอะไร! ถ้าเธอขโมยของสำคัญล่ะ? เธออาจทำให้แอรอนเสียหายได้! ส่งมาเดี๋ยวนี้!"

เมื่อเอริการยื่นมือมาคว้า ซูซานนาหันหลังและรีบเข้าไปในห้องเสื้อผ้าแบบวอล์ค-อิน กำชุดตรวจแน่น "นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาดู"

"เรื่องส่วนตัวงั้นเหรอ? คิดว่าตัวเองเป็นใคร? ส่งมานี่!" เอริกาพุ่งเข้ามา พยายามงัดมือซูซานนาให้เปิด แม้กระทั่งยกมือขึ้นจะตบ ซูซานนาหลบโดยสัญชาตญาณ ทำให้เอริกาเสียหลักล้มลงอย่างงุ่มง่าม ร้องด้วยความเจ็บปวด "ขาฉัน มันเจ็บมาก!"

ซูซานนายื่นมือไปช่วย แต่มีเสียงเข้มดังขัด "ซูซานนา เธอกำลังทำอะไร?"

แอรอนมาถึงแล้ว ใบหน้าเขาเคร่งขรึมเมื่อเห็นเอริกานอนอยู่บนพื้น เขากระชากซูซานนาออกไป

แรงกระชากของแอรอนทำให้ไหล่ของซูซานนากระแทกเข้ากับตู้เสื้อผ้า แต่เธอยืนนิ่ง รู้สึกว่าหัวใจเจ็บปวดมากกว่าร่างกาย

แอรอนก้มลงอุ้มเอริกา พร้อมจะออกไป เมื่อเขาสังเกตเห็นเอกสารการหย่าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ลายเซ็นของซูซานนาปรากฏชัดเจนบนหน้าสุดท้าย ดวงตาของแอรอนวาบขึ้นด้วยความประหลาดใจ เธอเซ็นอย่างเต็มใจเลยหรือ? ไม่รู้ทำไม ความโกรธพลันท่วมท้นในใจเขา

"แอรอน?" เสียงของเอริกาอ่อนโยนและน่าสงสาร

แอรอนกลับมาสู่ความเป็นจริง ถามเอริกาอย่างอ่อนโยน "เธอโอเคไหม?"

น้ำตาเอ่อขึ้นในดวงตาของเอริกาขณะที่เธอครวญ "แอรอน ขาฉันเจ็บมาก ฉันจะเดินได้ไหม?"

แอรอนนวดน่องของเธอ พยายามบรรเทารอยฟกช้ำ "เธอจะไม่เป็นไร ฉันจะให้หมอมาดู"

เขาโทรเรียกหมอประจำครอบครัว แล้วหันไปมองซูซานนาด้วยสายตาเย็นชา "ขอโทษเอริกาซะ"

การได้ยินชื่อเอริกาทำให้หัวใจของซูซานนาบีบรัด คืนนั้น แอรอนกระซิบชื่อเดียวกัน กอดเธอแน่น เคลื่อนไหวระหว่างความรุนแรงและอ่อนโยน เสียงของเขาทำให้เธอสั่นสะท้าน

ตอนนี้เธอตระหนักแล้ว ชื่อบนริมฝีปากและในหัวใจของเขาคือ "เอริกา" ไม่ใช่ "ซูซานนา" เธอเป็นเพียงตัวแทนของเอริกามาตลอด

หัวใจของเธอชาดับ และเธอพูดเสียงแหบ "ฉันไม่ได้ตีเธอ เธอพยายามตีฉันและล้มเอง..."

"ไม่จริง!" แคลลิโอปีแทรกจากประตู "คุณแอบบอตต์ ดิฉันเห็นกับตาตัวเองว่าคุณนายแอบบอตต์ผลักคุณโจนส์"

คิ้วของแอรอนขมวด สายตาเขาเย็นชาขึ้น "ซูซานนา จำไว้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลุงของเธอ"

ลุงของเธอ วินเซนต์ เอเวอร์ฮาร์ท ถูกจับในข้อหาทำร้ายร่างกาย และขณะหลบหนี เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และตอนนี้อยู่ในอาการโคม่าที่โรงพยาบาล

กลั้นน้ำตา ซูซานนาจ้องแอรอน ชายที่เธอเคยรัก ด้วยความท้าทาย "แอรอน ฉันไม่เคยคิดว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้"

เธอหันไปมองเอริกาที่นอนอยู่บนเตียงสมรส รู้สึกว่าแม้แต่รูปถ่ายวันแต่งงานเหนือหัวเตียงก็กำลังเยาะเย้ยเธอ

ในที่สุด ซูซานนายอมแพ้ต่อความจริง เสียงเธอแหบแห้ง "ฉันขอโทษ"

เธอหันหลังจะออกไป ไม่อยากอยู่แม้แต่วินาทีเดียว

เอริกาพูดขึ้นทันที "ไปแล้วเหรอ? ฉันยังไม่ให้อภัยเธอเลยนะ"

ซูซานนาหยุด พูดอย่างเย็นชา "เธอต้องการอะไร?"

เอริกามองออกไปนอกหน้าต่าง แกล้งทำเป็นจริงใจ "คุกเข่าในสวนหนึ่งชั่วโมง แล้วฉันจะใจดีให้อภัยเธอ ฉันจะให้เงิน 100,000 ด้วยเพื่อช่วยครอบครัวเอเวอร์ฮาร์ท เป็นไงล่ะ?"

ซูซานนาไม่อยากเชื่อหู "เอริกา อย่าหาเรื่องนักเลย!"

แอรอนขมวดคิ้ว เงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูด "ซูซานนา เธอไม่อยากรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอทำให้ตระกูลโจนส์โกรธ?"

มันทั้งเป็นการเตือนและขู่ เอริกาคือทายาทตระกูลโจนส์ ถ้าพี่ชายทั้งสามของเธอรู้ว่าซูซานนาทำร้ายเอริกา ชีวิตของซูซานนาจะลำบากมาก

ซูซานนาจ้องแอรอน ช็อกที่เขาจะพูดเช่นนั้น เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของภรรยาเพื่อผู้หญิงที่เขารัก ในตอนนั้น เธอเกลียดตัวเองที่รักแอรอนอย่างบ้าคลั่ง แต่เธอจะทำอย่างไรได้? ถูกทอดทิ้งทั้งจากพ่อแม่ทางสายเลือดและพ่อแม่บุญธรรม เธอพบที่พักพิงกับครอบครัวของป้าแมดิสัน เอเวอร์ฮาร์ท แมดิสันปฏิบัติกับเธอดี และเธอรู้สึกว่ามีหน้าที่ต้องตอบแทนความกรุณานั้น

ในที่สุด ซูซานนาก้มหน้า เสียงแหบแห้ง "ได้ ฉันจะทำ"

ฝนเริ่มตกเบาๆ ทำให้ลานหินลื่น เมื่อซูซานนาก้าวออกไป ไหล่ครึ่งหนึ่งของเธอเปียกชุ่ม

'แอรอน ฉันจะทนความอับอาย ตั้งแต่นี้ไป เราตัดขาดกันและไม่ต้องเจอกันอีก' ซูซานนากระซิบเงียบๆ เธอเดินไปข้างหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว ฝนเย็นทำให้เธอหนาวสั่น

ทันใดนั้น เธอลื่น ล้มไปข้างหน้า โดยสัญชาตญาณ เธอเอื้อมมือไปคว้าแปลงดอกไม้ใกล้ๆ แต่กลับคว้ามือแข็งแรงแทน

ในช่วงเวลาอันตรายนั้น แอรอนจับเธอไว้ ดึงเธอกลับด้วยแรง ศีรษะของเธอกระทบอกเขา แก้มของเธอแนบกับหัวใจเขา ได้ยินเสียงเต้นสม่ำเสมอ

ซูซานนารีบถอยหลัง พยายามสร้างระยะห่าง แต่แอรอนอุ้มเธอขึ้น แบกเธอลงบันได ใบหน้าของเธอแนบกับอกเขา ล้อมรอบด้วยกลิ่นผู้ชายที่เติบโตเต็มที่

เสียงเย็นชาของเขาดังมาจากข้างบน "ระวังก้าว อย่าล้มอีก"

ซูซานนากัดริมฝีปาก อารมณ์ของเธอสงบลง มีแววเยาะหยันตัวเองในดวงตา "ฉันจะคุกเข่าตอนนี้"

คิ้วของแอรอนขมวดลึกขึ้น ไม่อาจทนเห็นซูซานนายอมจำนนและหดหู่เช่นนี้ เหมือนที่เธอเป็นมาตลอดสามปี "เธอไม่ต้องทำ ในตระกูลแอบบอตต์ ไม่จำเป็นต้องมีการอับอายเช่นนี้" เขาตบมือเอริกาอย่างให้ความมั่นใจ "เอริกา หมอมาแล้ว เรามารักษาขาเธอกัน"

ซูซานนารู้สึกว่างเปล่าเมื่อดูแอรอนอุ้มเอริกาออกไป เธอรู้สึกว่าเข้าใจเขายากขึ้นเรื่อยๆ การที่เขาไม่ยอมให้เธอคุกเข่าหมายความว่าเขายังมีความเห็นใจต่อเธออยู่บ้างหรือ?