บทที่ 4 นางสาวโจนส์ ยินดีต้อนรับบ้าน

แอรอนดวงตาวาบขึ้นด้วยความประหลาดใจแต่กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว "คุยเสร็จแล้วหรือยัง?"

ซูซานน่าหันหน้าหนีไม่ต้องการจะโต้เถียงต่อไปอีก

เอริก้าเห็นความตึงเครียดระหว่างซูซานน่ากับแอรอนรู้ว่าสถานการณ์กำลังแย่ลง เธอรีบแทรกขึ้นมาว่า "ซูซานน่า เธอรีบร้อนจะไปเพราะเธอหาที่ใหม่ได้แล้วใช่ไหม?"

ใบหน้าของแอรอนเย็นชาลง ดวงตาของเขาจ้องมองซูซานน่าอย่างพินิจ แต่ซูซานน่าตัดสินใจแล้วและปฏิเสธที่จะพูดอีกคำ ซึ่งแอรอนถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยาย

"ซูซานน่า เธออาศัยอยู่ในบ้านฉัน กินอาหารของฉัน แล้วเธอไปมีผู้ชายคนอื่นงั้นเหรอ?"

ความโกรธของซูซานน่าพุ่งสูงขึ้นถึงจุดสูงสุด เธอโยนถุงของเธอลงบนพื้น ทำให้ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว "เอาคืนไปสิ"

แอรอนไม่แม้แต่จะมองเสื้อผ้าบนพื้น ดวงตาของเขายังคงจับจ้องที่เธอ "แล้วเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่นี่ ฉันก็ซื้อให้เหมือนกัน"

ซูซานน่ากัดฟันแน่น "แอรอน! คุณไร้ยางอาย ฉันรับใช้ครอบครัวคุณมาสามปี นั่นมากพอที่จะจ่ายค่าเสื้อผ้าพวกนี้แล้ว!"

เธอยืนอยู่ตรงนั้น ปลดกระดุมเสื้อโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าอันบอบบางและเค้าโครงเล็กน้อย

ดวงตาของแอรอนเย็นชาลงขณะที่จ้องมองเธอ ในที่สุด ด้วยสีหน้าจริงจัง เขาพูดว่า "ซูซานน่า ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธออีกเลย!"

หลังจากคำพูดรุนแรงเหล่านั้น เขาหันหลังให้เธอ เงาร่างของเขายังคงเย็นชาเหมือนเดิม

มือของซูซานน่าหยุดชะงัก แววตาเยาะหยันวาบขึ้นในดวงตาของเธอ ด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเศร้าเล็กน้อย เธอพูดว่า "ตั้งแต่นี้ไป ฉันหวังว่าเราจะไม่พบกันอีก!"

เอริก้าแกล้งทำเป็นเสียใจ พูดว่า "เอาน่า พูดอะไรดีๆ หน่อยไม่ได้เหรอ? แอรอนไม่ได้ขี้น้อยใจขนาดนั้น ถ้าเธอพูดอะไรหวานๆ หน่อย เราอาจจะให้เธออยู่จนถึงพรุ่งนี้เช้าก็ได้นะ"

"ไม่จำเป็นหรอกคุณโจนส์" ซูซานน่าพูดด้วยความภาคภูมิใจ "เก็บความห่วงใยจอมปลอมของคุณไว้ให้แอรอนเถอะ! ฉันไม่ต้องการมัน!"

เธอเก็บเสื้อผ้าจากพื้น พับมัน และยัดกลับเข้าไปในถุงพลาสติก แม้จะเป็นช่วงร้อนของฤดูร้อน แต่ความหนาวเย็นลึกๆ ก็แทรกซึมเข้าไปในตัวเธอ บางครั้งเธออิจฉาคนที่ดูเหมือนจะโชคดีตลอด ทุกครั้งที่เธอถูกปฏิบัติอย่างไม่ดี เธอจินตนาการว่าครอบครัวของเธอจะบินมาปกป้องเธอ แต่ทุกครั้งที่เธอตื่นจากความฝันนั้น ความเหงาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

เมื่อเธอเปิดประตูและก้าวออกไปข้างนอก เธอตกใจที่เห็นรถหรูเรียงรายจอดอยู่ที่ประตูรั้ว ในบรรดารถเหล่านั้น มีลินคอล์นสีเทาเงินยาวโดดเด่น เป็นประกายระยิบระยับใต้แสงไฟถนน เมื่อซูซานน่าเดินออกมา ชายสิบกว่าคนในชุดสูทดำเข้าแถวเป็นระเบียบเพื่อต้อนรับเธอ

ผู้นำเข้าหาซูซานน่าและพูดอย่างนอบน้อมว่า "คุณหนู พวกเรามารับคุณหนูไปครับ"

ชั่วขณะหนึ่ง ซูซานน่าตกตะลึงกับภาพตรงหน้า สงสัยว่าพวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นคนอื่นหรือเปล่า เธอไม่อาจเชื่อได้ว่าเธอคือ "คุณหนู" ที่พวกเขากำลังพูดถึง

เอริก้าเห็นเหตุการณ์นี้ แสยะยิ้มเยาะ "ซูซานน่า นี่มันอะไรกัน? เงินที่แอรอนให้เธอมาเพื่อใช้ชีวิตที่มั่นคงหลังหย่า ไม่ใช่เพื่อมารักษาหน้า เธอไปหาพวกตัวประกอบพวกนี้มาจากไหน? เธอหลงตัวเองเกินไปแล้ว และมันจะไม่จบดีสำหรับเธอหรอก!"

ก่อนที่ซูซานน่าจะตอบ บอดี้การ์ดคนหนึ่งก้าวเข้ามาและตบเอริก้า ทำให้เธอล้มลงกับพื้น

เอริก้าจับหน้าตัวเองและกรีดร้อง "ซูซานน่า เธอกล้าให้คนมาตบฉันเหรอ! เธอรู้ไหมฉันเป็นใคร? เธอรู้ไหมพี่ชายฉันเป็นใคร? ฉันจะทำให้ทั้งครอบครัวเธอต้องจ่าย!"

ซูซานน่ามองดูอีริก้าที่ดูยับเยินแล้วยิ้มเยาะ "งั้นพี่ชายเธอจะมารับผิดชอบแทนเธอเหรอ"

หลังจากนั้น ซูซานน่าก็หันหลังเดินตามชายชุดดำเข้าไปในรถลินคอล์นคันยาว ขณะที่รถเคลื่อนออกไป เสียงโกรธเกรี้ยวของแอรอนดังขึ้นข้างหลังเธอ "ซูซานน่า หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

แอรอนมองขบวนรถที่เคลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ ก้าวเท้าเร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง ข้างๆ เขา อีริก้าเกาะแขนเขาไว้ ดูน่าสงสาร "แอรอน เห็นไหมล่ะ ซูซานน่ากล้าสั่งให้คนมาตีฉันเลยนะ!"

แอรอนไม่สนใจเธอเลย ดวงตาจับจ้องรถที่กำลังหายไป พึมพำด้วยสีหน้าซับซ้อน "ซูซานน่าไปจริงๆ ด้วย"

อีริก้ากัดฟันด้วยความโกรธ "แอรอน ซูซานน่าต้องหาเป้าหมายใหม่แล้วแน่ๆ ไม่งั้นทำไมจะมีผู้ชายรวยส่งรถลีมูซีนมารับเธอทันทีหลังหย่าล่ะ"

"หุบปาก!" แอรอนคำราม

อีริก้าสะดุ้งกับการระเบิดอารมณ์ของแอรอน เงียบไป แต่ในใจคิด 'ซูซานน่า รอดูเถอะ'

ในรถ ซูซานน่ามองถนนที่ผ่านไป รอยยิ้มขมผุดขึ้นบนริมฝีปาก "นี่เป็นทางหนีของฉันงั้นเหรอ" เธอพึมพำ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถหยุดหน้าโรงแรมหรู

ซูซานน่าก้าวลงจากรถ มีบอดี้การ์ดสูงใหญ่ในชุดสูทดำยืนขนาบข้าง พวกเขาพูดพร้อมกัน "คุณโจนส์ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ!"

การต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ทำให้ซูซานน่าตกตะลึง หากเธอไม่เห็นเมดิสันยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงแรม เธออาจจะหันหลังกลับไปทันที

ที่ปลายแถวมีคนยืนอยู่สองคน หนึ่งในนั้นคือเมดิสัน

เมดิสันรีบวิ่งเข้ามากอดเธอ "ซูซานน่า ในที่สุดเธอก็กลับมา เธอต้องทนทุกข์กับตระกูลแอบบอตต์มามากแน่ๆ! ดีแล้วที่เธอหย่า ครอบครัวของเธอตามหาเธอเจอแล้ว เราจะเริ่มต้นใหม่กัน"

ซูซานน่าพยักหน้า ดวงตาแดงก่ำ "ได้" เธอกระซิบ

เมดิสันชี้ไปที่ชายท่าทางเคร่งขรึมในชุดสูทดำที่ยืนอยู่ใกล้ๆ "ซูซานน่า ให้ฉันแนะนำให้รู้จัก นี่คือพี่ชายคนโตของเธอ เอ็ดเวิร์ด โจนส์"

ซูซานน่ามองชายหล่อที่กำลังเดินเข้ามา เขาแผ่รัศมีความเป็นราชาที่แม้แต่แอรอนยังสู้ไม่ได้

เอ็ดเวิร์ด โจนส์มองเด็กสาวตัวเล็กบอบบางตรงหน้าที่ดูผอมโซ หัวใจเขาปวดร้าว "ซูซานน่า เธอลำบากมามากเลยนะ"

ซูซานน่าพูดไม่ออก หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็พูดอย่างเก้อเขิน "สวัสดีค่ะ"

การทักทายที่ลังเลของเธอทำให้เอ็ดเวิร์ดรู้สึกแย่ยิ่งขึ้น เขาถามอย่างระมัดระวัง "มีอะไรที่ผมช่วยเธอได้ไหม"

ซูซานน่าดูสับสน "ช่วยฉันเหรอคะ"

เอ็ดเวิร์ดพูด "ใช่ ตอนนี้เธออยากได้อะไร บอกมาเถอะ ผมจะช่วยเธอเอง!"

ซูซานน่าก้มตาลง "ฉันอยากกลับบ้าน"

มือของเอ็ดเวิร์ดค่อยๆ กำแน่น เขาคิด 'บ้านเหรอ? เธอคงหมายถึงบ้านเก่าที่เคยอยู่ ถ้าเราไม่เสียซูซานน่าไปตอนนั้น เธอคงไม่ต้องผ่านความยากลำบากมากมายขนาดนี้'

ในตอนนั้น เมดิสันคว้ามือซูซานน่าไว้ "ไม่ต้องรีบ พี่ชายคนอื่นๆ ของเธอจะมาถึงในไม่ช้า เจอพวกเขาก่อน แล้วค่อยกลับ จากนี้ไป ที่ไหนที่พวกเขาอยู่ นั่นคือบ้านของเธอ"

เอ็ดเวิร์ดมองเมดิสันด้วยสายตาขอบคุณ และพูดอย่างให้เกียรติ "ถูกต้อง ห้องส่วนตัวพร้อมแล้ว เรากินข้าวกันก่อนดีกว่า"

การคิดถึงซูซานน่าที่จะกลับไปบ้านเก่านั้นทำให้ใจของเอ็ดเวิร์ดปวดร้าว แทบหายใจไม่ออก เขาพูด "ซูซานน่า เธอจะพิจารณาอยู่ที่อื่นไหม"