บทที่ 254 นี่คือสิ่งที่รู้สึกเสียใจ

อเล็กซานเดอร์

เสียงของเคย์เดนเป็นสิ่งแรกที่ผมได้ยินอีกครั้งเมื่อฟื้นขึ้นมา

ผมค่อยๆ ลืมตาที่แห้งผากขึ้น และพบว่าตัวเองอยู่ในห้องพยาบาลที่มีแสงสลัว

เครื่องมอนิเตอร์ส่งเสียงบีบข้างๆ ผม ขาของผมเป็นก้อนใหญ่ไร้รูปทรงซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มขนสัตว์ มือทั้งสองข้างที่วางเรียบร้อยข้างลำตัวถูกพันด้วยเฝือกที่หุ้มนิ...