บทที่ 43 ถึงเวลาฝังเธอ

อเล็กซานเดอร์

ลุงของผมเดินอาดๆ ตรงมาตามโถงทางเดินจากห้องทำงานมาที่ล็อบบี้ที่ผมยืนรออยู่ ใบหน้าเขาฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับกางแขนออก เขาสวมชุดสูทสีเทาราคาแพงที่ดูเรียบกริบ พร้อมเนคไทสีม่วงเข้มสะดุดตาและผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อสีเดียวกัน

"หลานชาย" เขาพูดพลางดึงผมเข้าไปกอด

"ลุงคอนราด ไม่ได้เจอกันนานเลยน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ