บทที่ 52

ฉันโขกหัวลงบนโต๊ะซ้ำๆ หลายครั้งติดกัน—ในขณะที่ลูน่าจ้องมองฉันด้วยสายตาดุๆ

"ฉันบอกเขาไปว่าฉันรักเขา!" ฉันพูดแบบไร้เสียง มันเป็นวันหลังจากที่ฉันทำตัวน่าอายและสารภาพความรู้สึกออกไป แม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าคนเราจะเปลี่ยนจากชอบใครสักคนเป็นรักเขาได้ยังไง

สิ่งที่น่าอายยิ่งกว่าคือเขาไม่มีปฏิกิริยาอะไ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ