บทที่สามสิบสี่

ทุกครั้งที่ผมอยู่ในร่างหมาป่า ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอมตะ ราวกับว่าขาของผมสามารถพาผมไปถึงก้อนเมฆได้ มันเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะเวลาวิ่งผ่านป่า ใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา

แต่ไม่มีอะไรเทียบความรู้สึกตอนที่ได้ฝังเขี้ยวลงบนรอยที่ผมสร้างไว้เมื่อเช้านี้ แผลของเธอหายเร็วมาก แต่เขี้ยวข...