บทที่ 6: ความลับ

คำพูดของอลิซทำเอาฉันตกตะลึง มันสะท้อนก้องไปทั่วร่างเหมือนแรงกระตุ้นท่วมท้นที่ไม่อาจเก็บงำไว้ได้

เพื่อนสนิทของฉันท้อง

มีเรื่องมากมายให้ต้องทำความเข้าใจในเวลาสั้นๆ แบบนี้ ฉันอยากจะซักไซ้ไล่เลียงเธอ เค้นให้เธออธิบายด้วยคำพูดธรรมดาๆ ว่าเธอปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง แต่ดูทรงแล้วอลิซคงไม่ยอมแน่ เธอยังไม่อยากให้เลียมรู้เรื่องนี้

มันควรจะเป็นความลับ อย่างน้อยก็จนกว่าเราจะอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง ความลับอีกเรื่องแล้ว ให้ตายสิ ฉันไม่รู้ว่าจะรับมือกับเรื่องอื่นที่ต้องเก็บไว้คนเดียวไหวไหม

บรรยากาศในรถทั้งเงียบและน่าอึดอัด เลียมพยายามปล่อยมุกตลกเบาๆ เรื่องที่เราจะมาอยู่ด้วยกัน แต่ก็สังเกตเห็นว่าเราสองคนไม่ได้กระตือรือร้นตามไปด้วยเลยสักนิด โถ พ่อน่าสงสาร เขาไม่รู้เลยว่าในหัวของเราสองคนกำลังคิดอะไรกันอยู่

ในที่สุดเขาก็ยอมรับว่าเราไม่อยู่ในอารมณ์จะเล่นตลกด้วยแล้วปล่อยให้เราอยู่กันอย่างสงบ ปล่อยให้ความเงียบอันน่ากระอักกระอ่วนดำเนินต่อไป ส่วนฉันก็จมอยู่กับความอยากรู้อยากเห็นที่ค่อยๆ กัดกินใจ

ฉันมองอลิซที่นั่งอยู่ข้างๆ กันที่เบาะหลัง ศีรษะของเธอพิงอยู่กับกระจกหน้าต่างรถ เธอมองตึกรามบ้านช่องที่เคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว และฉันก็จินตนาการถึงพายุความคิดที่ถาโถมเข้าใส่เธอในตอนนี้

ฉันรู้สึกสงสารเธอเพราะรู้จักเธอดีพอที่จะเข้าใจว่าเธอไม่อยากมีลูกทันทีที่เรียนจบมหาวิทยาลัย

อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ทำให้ฉันลืมไปได้ชั่วขณะว่าจอห์น คาวเออร์อาจจะกำลังสะกดรอยตามฉันอยู่ เขาจะต้องยอมรับให้ได้ว่าเราไม่สามารถสานต่อสิ่งที่เริ่มต้นเมื่อคืนได้อีก และตอนนี้ฉันก็มีเรื่องอื่นให้ต้องกังวลแล้ว

เรามาถึงหน้าตึกที่เป็นที่ตั้งของอพาร์ตเมนต์ และฉันก็ยืนกรานที่จะเป็นคนถือกล่องทั้งหมดที่อลิซยืนกรานจะขนมาด้วย

“เธอลืมไปหรือเปล่าว่าห้ามออกแรงหนักๆ” ฉันกระซิบข้างหูเธอ และเธอก็มองฉันตาขวาง “ไม่มีข้อโต้แย้ง หาเรื่องอะไรมาพูดก็ได้เพื่อไม่ให้เลียมสงสัย” ฉันพูดแล้วก็ยกกล่องเดินต่อไปยังลิฟต์ขนของ

เธอแกล้งทำเป็นเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างรถ และก็ใช้เวลาไม่นานเลียมก็เอ่ยปากถามว่าทำไมอลิซถึงไม่มาช่วยอย่างที่เขาคาดหวัง

“เธออู้งานน่ะสิ ขี้เกียจ” เขายิ้มแล้วพูด ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

“ฉันว่าสัปดาห์นี้เธอเป็นวันนั้นของเดือนน่ะ ให้เธอพักหน่อยเถอะ” ฉันโกหกไป หวังว่ามันจะพอทำให้เขาเลิกซักไซ้ได้ และก็เป็นไปตามคาด เขาไม่เจาะลึกเรื่องนี้ต่อ

บางครั้งฉันก็ลืมไปว่าผู้ชายกลัวที่จะพูดเรื่องประจำเดือน

ในที่สุดเราก็ขนของทั้งหมดขึ้นไปถึงชั้นเก้าซึ่งเป็นที่ที่เราจะมาอาศัยอยู่ และเลียมก็เปิดประตูอพาร์ตเมนต์ของเราอย่างใจดี

มันเป็นความรู้สึกดีๆ ที่ผสมปนเปกันไปเมื่อได้เห็นพื้นที่ที่จะเป็นของเราหลังจากที่ต้องอาศัยอยู่ในหอพักของมหาวิทยาลัยมานานแสนนาน การใช้ห้องน้ำร่วมกับคนแค่สองคนย่อมดีกว่าใช้ร่วมกับคนทั้งชั้นเหมือนตอนอยู่มหาวิทยาลัยแน่นอน

“ฉันตื่นเต้นจัง!” ฉันหมุนตัวไปรอบๆ ห้องนั่งเล่นที่ยังว่างเปล่า แล้วเสียงของฉันก็ดังก้อง

“ฉันเศร้าอยู่อย่างเดียวคือต้องมานั่งแกะกล่องของกับเสื้อผ้าพวกนี้” เลียมทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน “อลิซ อย่างน้อยเธอก็ช่วยเราจัดตู้เสื้อผ้าได้ไหม ฮานะเล่าเรื่อง... สภาพร่างกายของเธอให้ฉันฟังแล้ว”

คำพูดของเขาทำให้อลิซเบิกตากว้าง เธอจ้องมาที่ฉันตรงๆ เธอคว้าข้อมือฉันแล้วรีบลากเข้าไปในห้องอย่างร้อนรน

“โอ๊ย เจ็บนะ!” ฉันร้องอุทานแล้วดึงแขนออกจากมือเธอ

“เธอไปบอกอะไรเขา ฮานะ” เธอเกือบจะตะโกนออกมาแล้ว แต่ก็ลดเสียงลงให้เบาพอที่เขาจะไม่ได้ยิน

ไม่มีอะไรหรอกอลิซ โธ่เอ๊ย! ฉันบอกเขาไปว่าเธอเป็นประจำเดือนน่ะสิ ก็เลยไม่ได้พยายามอะไร ฉันเห็นสีหน้าของเธอผ่อนคลายลงทันทีที่ได้ยินคำพูดของฉัน แต่มันก็เปลี่ยนเป็นภาพสะท้อนของความเจ็บปวดรวดร้าวที่เธอรู้สึกอยู่ข้างในอย่างรวดเร็ว “อย่าร้องไห้เลยนะ เธอไม่ได้อยู่คนเดียวนะ” ฉันพูด

“ฉันขอโทษนะฮานะ ฉันสิ้นหวังไปหมดแล้ว เรื่องนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลย ไม่ควรเลยสักนิด” เรานั่งลงบนพื้นห้องนอน แล้วเธอก็ซบศีรษะลงบนไหล่ของฉันก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมา

“อลิซ... ใครเป็นพ่อของเด็กเหรอ” ฉันถาม แล้วเธอก็หยุดร้องไห้ทันที ฉันเห็นความโกรธในดวงตาของเธอ และฉันก็อยากจะเข้าใจว่าทำไม

“มันไม่สำคัญหรอกฮานะ เขาไม่ต้องการเด็กคนนี้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนจุกอก เธอเช็ดน้ำตาออกจากแก้มและพยายามควบคุมสติอารมณ์

“แวบหนึ่งฉันนึกว่าเลียมอาจจะเป็นพ่อเด็กซะอีกแน่ะ เธอกับเขาก็กิ๊กกันอยู่เรื่อยนี่นา” ฉันพูด และมันก็ทำให้เธอยิ้มออกมาได้ ฉันดีใจที่เห็นแบบนั้น

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิ แต่ว่านะ เธอคิดภาพเลียมเป็นพ่อคนออกไหมล่ะ” เธอถาม แล้วเราก็ระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกัน

เธอคลานไปที่ประตูเพื่อดูว่าเขากำลังแอบฟังบทสนทนาของเราอยู่หรือเปล่า และเห็นว่าเขายังคงนอนอยู่บนพื้น ดูเหมือนจะหลับไปเพราะความเหนื่อย

“ฉันจะทำยังไงดีฮานะ ฉันแย่แน่ๆ” เธอก้มหน้าซบกับฝ่ามือเพื่อซ่อนใบหน้า

“ฉันก็ไม่รู้อลิซ ฉันก็อยากจะมีทางแก้ปัญหาทุกอย่างของเธอเหมือนกัน” ฉันจะไม่โกหก ไม่ใช่แค่นั้น แต่ฉันก็อยากจะมีทางแก้ปัญหาของตัวเองด้วย... ถ้าเพียงแต่เธอจะรู้เรื่องบ้าๆ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ “แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันยืนยันได้คือ เธอไม่ได้อยู่คนเดียว ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอเอง”

เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เริ่มเข้ามหาวิทยาลัย ฉันไม่มีวันทิ้งอลิซในตอนที่เธอต้องการฉัน และฉันก็เข้าใจที่เธอเก็บเรื่องพ่อของเด็กไว้เป็นความลับ ถ้าเขาไม่ต้องการรับผิดชอบ มันก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาเป็นคนแบบไหน เธอสมควรได้เจอคนที่ดีกว่านี้

โทรศัพท์ของฉันดังขึ้นในกระเป๋า ฉันรีบหยิบมันขึ้นมา ฉันเห็นอีเมลยืนยันการสัมภาษณ์งานในสัปดาห์หน้า มันคืออีกแค่สองวันข้างหน้า และฉันก็ควบคุมความวิตกกังวลของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

ฉันมัวแต่กังวลใจจนลืมบอกข่าวดีกับอลิซไปเลย

“ฉันมีข่าวดีนะ อย่างน้อยก็เรื่องหนึ่ง ฉันได้นัดสัมภาษณ์งานล่ะ!” อลิซพยายามจะกระโดดดีใจ แต่ฉันรั้งเธอไว้ ดูเหมือนเธอยังไม่ทันตระหนักว่ามีเด็กอยู่ในท้อง

“บริษัทอะไรเหรอ เมื่อไหร่ ที่ไหน”

“ใจเย็นๆ! ฉันยังไม่แน่ใจเลย พวกเขาไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรมากนอกจากที่อยู่ เขาบอกว่าทุกอย่างจะอธิบายตอนสัมภาษณ์”

“มันแปลกๆ นะฮานะ ระวังตัวด้วยล่ะ เดี๋ยวนี้พวกต้มตุ๋นมันเยอะ” เธอเตือน และฉันก็รู้สึกลังเลขึ้นมา หรือว่าเธอจะพูดถูกนะ ฉันตื่นเต้นมากจนไม่ได้ถามรายละเอียดเกี่ยวกับสถานที่เลย

“ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่ากังวลเลย” ฉันพูด พยายามปลอบเธอ และก็ปลอบตัวเองด้วย เพราะตอนนี้ฉันยิ่งวิตกกว่าเดิมเสียอีก

“ฉันต้องไปเข้าห้องน้ำแล้วล่ะ คลื่นไส้มาทั้งเช้าเลย ทำไมตัวแค่นี้ถึงทำให้ฉันป่วยได้ขนาดนี้นะ” เธอพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน เธอวางโทรศัพท์ไว้บนพื้นข้างๆ ฉันแล้วรีบเดินออกไป ฉันยิ้มออกมาเมื่อตระหนักว่าเรื่องนี้กำลังเกิดขึ้นจริงๆ ทุกอย่างมันดูเหมือนฝันเกินไป

แต่แล้วโทรศัพท์ของอลิซก็สั่นขึ้นมา ดึงฉันกลับสู่ความเป็นจริง ฉันเมินมันไปสองครั้งแรก และในครั้งที่สาม ฉันก็คิดว่าจะรับสายเพื่อให้ใครก็ตามที่โทรมาเลิกก่อกวนและเข้าใจเสียทีว่าเธอไม่ว่าง

แต่เมื่อฉันทำอย่างนั้นและมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ ลมหายใจของฉันก็แทบจะหยุดไป

เป็นเนธาน เขากำลังโทรหาอลิซซ้ำๆ แฟนเก่าเฮงซวยของฉันเอง!

นี่คงจะไม่ใช่ปัญหาเลย ถ้าไม่ใช่เพราะใครๆ ก็รู้ว่าสองคนนั่นเกลียดกันจะตาย

ทันใดนั้นฉันก็ตระหนักได้ว่า ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่มีความลับต้องเก็บไว้