บทที่ 127

ข้ายืนอยู่ริมหน้าต่างเพนต์เฮาส์ของตัวเอง มองแสงไฟของเมืองเบื้องล่างที่ส่องประกายระยิบระยับราวกับดวงดาว ณ ที่ใดที่หนึ่งข้างนอกนั่น ลูกสาวของข้ากำลังเล่นสนุกกับการเป็นนักรบ คิดว่าตัวเองจะท้าทายข้าได้ด้วยทหารสัตว์เลี้ยงสามตัวของเธอ ความคิดนั้นทำให้ข้าเผลอยิ้มออกมา ไม่ใช่เพราะขบขัน แต่เพราะภาคภูมิใจ

ในท...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ