บทที่ 150

ความเจ็บปวดแล่นปราดเข้ามาเหมือนสายฟ้าฟาดขณะที่ฉันมองภาพจากโดรนในเม็กซิโก มันทำให้ฉันงอตัวลงบนเก้าอี้บัญชาการที่เราตั้งไว้ในกองบัญชาการที่กรุงเทพฯ บนหน้าจอตรงหน้า แฮร์รี่ แจ็กซ์ และลูคัสกำลังเคลื่อนที่ผ่านพื้นที่เป้าหมายที่เด็กๆ ถูกคุมขังอยู่ พวกเขาคืบหน้าไปอย่างมั่นคงและเป็นมืออาชีพแม้จะมีจำนวนน้อยก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ