บทที่ 154

เสียงที่ดังผ่านอินเตอร์คอมของศูนย์คราวนี้ไม่ใช่เสียงของพันเอกคอซลอฟ เป็นน้ำเสียงที่สูงวัยกว่า สุขุมกว่า และคุ้นเคยอย่างเจ็บปวดแม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปีนับตั้งแต่ฉันได้ยินมันครั้งสุดท้าย

“ว่าไง หลานย่า”

ฉันรู้สึกเหมือนเลือดหายไปจากใบหน้าทันทีที่จำได้...ความทรงจำนั้นฟาดใส่ฉันราวกับถูกชก เฮนรี่ มิตเชลล์...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ