วันศุกร์ที่ 20 กรกฎาคม ป.4
"เขาเจ็บมากเลยคุณหมอ"
เจมี่แทบจะกระซิบเบาจนแทบไม่ได้ยิน ผมรู้ว่าเขารู้สึกถึงความรู้สึกผิดของผม แต่เขาไม่พูดอะไรสักคำ
"โคล ผมต้องการให้คุณตอบผ่านการเชื่อมโยงกับเจมี่ ปอดของคุณโล่งขึ้นแล้วแต่ยังตีบอยู่ เจมี่บอกว่าคุณเจ็บ มันเจ็บตรงไหนมากที่สุด?"
ผมวางมือตรงกลางหน้าอกพร้อมกับนึกถึงตำแหน่งที่เจ็บ
"หน้าอกเหรอ?" เขาพยายามยืนยัน
"เขาบอกว่ามันปวดตื้อๆ ตลอดเวลา แล้วจะเจ็บแปลบเวลาหายใจเข้า ผมรับความรู้สึกผ่านการเชื่อมโยงได้ยากมาก ไม่รู้ว่าจะช่วยบอกความรุนแรงที่เขารู้สึกได้ไหม"
เขายืนตัวตรง มือข้างหนึ่งยังวางอยู่บนหน้าอกผม อีกข้างที่ถือหูฟังวางอยู่ที่หลังตอนนี้ค่อยๆ เลื่อนไปตามแขนจนถึงคอ ผมครางเสียงแหลมและบิดตัวด้วยความอึดอัดเมื่อเขาสัมผัสด้านข้างของคอ
"คุณหมอแอนดรูว์ ในขณะที่เขากลัวการสัมผัส เขาก็โหยหามันด้วย อัลฟ่าแบล็คเรียกว่าการสัมผัสเชิงบวก เขาผ่อนคลายเมื่อมีคนลูบหัวเบาๆ แต่เขาทนไม่ได้เลยถ้ามีใครแตะคอ ขอโทษนะครับ ผมรู้ว่ามันเป็นข้อมูลมากไป แต่เขาดูเหมือนอยากจะปลอบคุณจริงๆ"
ประโยคของเขาจบลงด้วยคำขอโทษที่มีถึงผม
"ผมรู้สึกว่าเขาอาจจะไม่ได้สบายดีอย่างที่อัลฟ่าเรดเมนพยายามบอกพวกเรา"
ผมครางเบาๆ ขณะที่พยายามต่อสู้ ไม่เข้าใจเสียงใหม่ที่เพิ่งเดินเข้ามา
"ชู่ว์ ใจเย็นๆ โคล ผมรู้ว่าผมบอกว่าจะออกไปสักพัก แต่คุณเริ่มไอหนักทันทีที่ผมติดตั้งออกซิเจน ผมเชื่อมโยงกับไมเคิลเพื่อให้เขาช่วยพาคุณไปที่บ้านผม คุณต้องการการดูแลมากกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้มาก"
ผมหยุดต่อสู้และวางหัวลง ผมแข็งค้างเมื่อรู้สึกถึงความนุ่มของหมอนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นมาก่อน
"คุณต้องทำอะไรบ้างเพื่อให้เขาสบายพอที่จะเคลื่อนย้าย?"
แม้เสียงของเขาจะนุ่มนวล แต่ก็ดังขึ้นมากตอนที่เขาอยู่ข้างๆ ดร.มัวร์
"ถึงผมจะเดาว่าเขาถูกทำร้ายด้วยการฉีดยา ปฏิกิริยาของเขาเมื่อกี้ทำให้ผมเชื่อว่าการทำให้เรื่องนี้เจ็บน้อยที่สุดจะเป็นประโยชน์กับเขา"
ผมเริ่มบิดตัวพยายามหลุดจากการจับของเขาเพราะผมไม่ชอบทิศทางที่สถานการณ์กำลังไป
"พยายามผ่อนคลายนะ โคล ผมอยากให้คุณคิดให้ดี คุณคิดว่าคุณจะทนกลืนไวโคดินได้ไหม? ถ้าได้ ผมจะหลีกเลี่ยงการฉีดยา แต่กับการหายใจที่ตีบของคุณ ผมกังวลว่าคุณอาจจะสำลักระหว่างพยายามกลืน"
ผมครางด้วยความพ่ายแพ้ วางหัวลงบนหมอนอีกครั้ง
"คุณต้องการอะไร? ผมได้รับการฝึกด้านเภสัชกรรมและการเตรียมยา ผมสามารถเตรียมยาฉีดให้คุณได้ เขาดูเหมือนจะตอบสนองกับคุณดี"
"จะดีมากเลย ไมเคิล ขอบคุณนะ"
ผมพยายามอยู่นิ่งๆ ขณะที่เบต้ากรีนเดินออกไปและเริ่มค้นตู้
"ผมจะนั่งข้างเก้าอี้ที่คุณนั่งอยู่ ดูเหมือนคุณจะชอบท่าที่คุณอยู่ตอนนี้ และเราจำเป็นต้องคุยกันสักหน่อย"
เขาหลุดจากการจับของผมและก้าวออกไปเพื่อไปเอาเก้าอี้ของเขา
"ผมต้องการให้คุณดูดไวโคดิน 5/325 มิลลิกรัม สองมิลลิลิตร แล้วเปลี่ยนเข็มเป็นขนาด 28 เกจ ยาวหนึ่งนิ้ว"
"เข็มเล็กจะทำให้ยาผ่านช้ากว่า"
"ผมรู้ แต่ขนาดเล็กจะช่วยลดความรู้สึกของเขา"
เขากลับมาอยู่ข้างเก้าอี้ตอนที่บทสนทนาจบลงและผมก็ยิ่งกังวลกับการที่เขาจะสัมผัสผม ผมกลิ้งไปตรงกลางเก้าอี้แต่มันไร้ประโยชน์ที่จะพยายามเคลื่อนออกห่างจากเขา ทางเดียวที่จะหนีได้คือการลุกจากเก้าอี้ และความเหนื่อยล้าของผมทำให้เป็นไปไม่ได้
"คุณเคยคิดจะคุยกับสภาเกี่ยวกับสถานการณ์ของคุณไหม?" ดร.มัวร์ถามขณะที่เริ่มลูบผมผม
"เขาบอกว่าสภาได้แต่ทำให้สถานการณ์แย่ลง เขาพยายามคุยกับอัลฟ่าคนอื่นที่เกี่ยวข้องกับโครงการนี้ แต่ผลลัพธ์คือถูกกักตัวในโรงพยาบาลและถูกบังคับให้ทำการทดสอบที่เจ็บปวดเพียงเพื่อถูกส่งกลับบ้านในสภาพเดิม เขารู้สึกไม่ดีมากๆ ที่อยู่ที่นี่ตอนนี้ที่เราได้รับแจ้งว่าเราเป็นการเพิ่มเข้ามานาทีสุดท้ายในรอบนี้ เขาอยากยกเลิกแผนกลับบ้านและกลับไปที่คริมสัน ดอว์นแทน เขาอยากคุยกับอัลฟ่า แบล็ค"
เจมี่สื่อสารความคิดของฉันให้อัลฟ่าและเบต้าฟัง จิตใจของฉันวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา บีบขอบผ้าห่มที่พันรอบตัวแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด แต่ฉันมองไม่เห็นมันเพราะฉันหลับตาแน่น
"เขาพูดอะไรทำนองนั้นตอนที่พวกเขาลงจากรถตู้"
เบต้า กรีนกลับมาอยู่ข้างเก้าอี้
"อยู่นิ่งๆ" ดร.มัวร์พูดขณะเช็ดแขนฉัน
"เขาเกลียดการฉีดยา" เจมี่พูดขณะที่มือของเขาปกคลุมมือฉัน
"มันจะง่ายขึ้นถ้าคุณผ่อนคลาย" เขาพูดเบาๆ กับฉัน
'ฉันผ่อนคลายไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่ามีอะไรในเข็มฉีดยานั่น พวกเขาให้ฉันเท่าไหร่ พวกเขาเป็นใคร แรงจูงใจของพวกเขาคืออะไร ฉันอยากวิ่งหนี ฉันอยากต่อสู้'
"เราทั้งคู่รู้ว่าคุณวิ่งหนีหรือต่อสู้ในสภาพนี้ไม่ได้หรอก ให้ผมนอนกับคุณนะ ผมคิดว่ามันจะทำให้คุณสงบลงถ้ามีผมอยู่ใกล้ๆ"
ฉันบอกไม่ได้ว่าพวกเขาเห็นด้วยหรือไม่ ฉันรู้แค่ว่ามีมือแตะตัวฉัน ค่อยๆ พลิกฉันกลับไปนอนตะแคง ฉันพยายามต่อสู้แต่ทำได้แค่พิสูจน์ว่าเจมี่พูดถูก ฉันสู้ไม่ได้
เขานอนตะแคงข้างฉันบนเก้าอี้ สัญชาตญาณทำให้ฉันคว้าตัวเขา ซุกหน้าเข้ากับลำคอของเขา ฉันต้องการอะไรที่คุ้นเคยเพื่อผ่านอาการแพนิคนี้ไปให้ได้ ฉันสูดลมหายใจลึกๆ พยายามทำให้การหายใจถี่และเร็วของฉันช้าลง แต่มันทำให้เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดของฉันดังขึ้น
"ผมฉลาดพอที่จะรู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องกับคุณ และถึงแม้ผมจะมีข้อสงสัย ผมจะปล่อยคุณไว้แบบนี้ก่อน ผมแค่อยากช่วย แต่ดูเหมือนว่าประสบการณ์ของคุณกับการพูดคุยทำให้คุณยอมให้ผมช่วยได้ยาก ที่นี่ไม่เลวร้ายนักตั้งแต่อัลฟ่า ไวท์แมนติดต่อสภาเพื่อขอความช่วยเหลือ ผมรู้สึกว่าไวโคดินนี่จะทำให้คุณหลับ อย่าต่อต้านมัน เราจะย้ายคุณแม้ว่าคุณจะหลับอยู่ คุณจะไม่รู้สึกอะไรมากจากยานี้"
การที่เจมี่นอนกับฉันและคำอธิบายของหมอทำให้ฉันรู้สึกสงบที่อธิบายไม่ได้ ฉันรู้สึกถึงเข็มที่แทงเข้ามาหลังจากที่มือของเขาโอบรอบแขนฉัน ทุกอย่างเสร็จสิ้นในไม่กี่วินาที ฉันฟังทุกอย่างที่เกิดขึ้น เริ่มจากหมอและเบต้าที่เดินออกห่างจากเก้าอี้
"ตอนนี้เขาถูกให้ยาโคเดอีนและยานอนหลับแล้ว คุณมีแผนอย่างไรในการย้ายเขา?"
ฉันได้ยินเบต้าถามในระยะไม่ไกล
"เตียงเข็นรถพยาบาล เข็นมาที่เก้าอี้ ลดระดับลง ย้ายเขาจากเก้าอี้ รัดเข็มขัด แล้วเข็นออกไปทางประตู"
"คุณทำให้มันดูง่ายมาก จะไม่ดีกว่าหรือถ้าปล่อยให้เขาขึ้นรถเข็นหรือเตียงเข็นด้วยตัวเองโดยที่เราไม่ต้องยกเขา? เขาสามารถยืนและเดินได้นี่นา"
"ความวิตกกังวลของเขาสูงเกินไป เขามีอาการคลาสสิกของการถูกทำร้ายระยะยาว และการที่เราแตะตัวเขาขณะที่เขายังตื่นอยู่จะทำให้ทั้งความวิตกกังวลและโรคหอบหืดของเขาสูงขึ้น นัดประชุมกับอัลฟ่า ไวท์แมน ผมต้องการการประชุมทางโทรศัพท์กับทั้งอัลฟ่า เรดเมนจากเรด แฟง แพ็คและอัลฟ่า แบล็คจากคริมสัน ดอว์น แพ็ค แต่ไม่ใช่ในเวลาเดียวกัน โคลและเจมี่จะอยู่ที่บ้านผมจนกว่าเราจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น"
"เราควรบอกอัลฟ่า ไวท์แมนมากแค่ไหน?"
การได้ยินของฉันค่อยๆ ลดลงเมื่อยาเริ่มออกฤทธิ์
"ตอนนี้ ความเห็นของผมอยู่ระหว่างพวกเรา ผมจะตัดสินใจว่าอะไรควรเปิดเผยหลังจากที่เราคุยกับอัลฟ่า เรดเมน"
นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่สมองที่หมุนวนของฉันจะแพ้การต่อสู้และหลับไป
