310

ซินแคลร์เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความโล่งใจ "ไม่เป็นไร" เขาพูด ร่างกายยังสั่นด้วยอะดรีนาลีนที่ยังไม่ได้ใช้ "เขา...เขาอยู่นี่...ยังหลับอยู่..."

เสียงสะอื้นดังออกมาจากลำคอฉันขณะที่กดตาปิดและทรุดตัวลงกับพื้น ยังคงเกาะกรอบประตูไว้ ไม่อาจหยุดความสั่นสะท้านที่แล่นผ่านร่างกาย นาทีที่ผ่านมา ...