บทที่ 2 ทายาทของครอบครัวมหาเศรษฐี

คาร์ลอสพูดด้วยน้ำเสียงที่มีอำนาจจนแองเจล่ารู้สึกทั้งเกรงขามและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

ในฐานะทายาทตระกูลพันล้าน คาร์ลอสมีบุคลิกที่สง่างามราวกับราชาหมาป่า แต่เขาไม่ใช่ของเธออีกต่อไปแล้ว

"คุณเมอร์ฟี่ ฉันไม่ต้องการอะไรเลย แค่ขอร้องล่ะ เพื่อความหลังเก่าๆ อย่าทำให้ฉันลำบากเลยนะคะ" แองเจล่าพูด

คาร์ลอสหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของเธอ รู้สึกขบขันกับมุมมองที่เธอมีต่อเขา แต่มันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

คาร์ลอสตอบอย่างใจเย็น "ได้สิ"

เมื่อได้ยินคำพูดของคาร์ลอส แองเจล่ารู้สึกเจ็บปวดในใจอย่างลึกซึ้งและหันหลังให้ ภายใต้สายตาของเขา ร่างของแองเจล่าหายเข้าไปในความมืดของราตรี

แองเจล่าต้องจากผู้ชายที่เธอรักที่สุดไป

โดยที่เธอไม่รู้ตัว มีกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งตกลงบนพื้นหลังจากที่เธอจากไป

คาร์ลอสสังเกตเห็นมัน เดินไปและเก็บมันขึ้นมา

คาร์ลอสสังเกตเห็นโน้ตที่แองเจล่าทำตก เดินไปอย่างช้าๆ และเก็บมันขึ้นมา

เมื่อคาร์ลอสเห็นโน้ตนั้น คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันมากขึ้น และเขาเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่พูดว่า "เธอกล้าดียังไงมาหลอกฉัน"

อย่างไรก็ตาม แองเจล่ายังคงไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้

ห้าเดือนต่อมา ในโรงพยาบาลที่ทรุดโทรม แองเจล่ากำลังเจ็บท้องคลอด ทนทุกข์กับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

แองเจล่าไม่เคยคิดว่าเธอจะคลอดก่อนกำหนดในครั้งนี้ เธอไม่เคยคิดว่าการคลอดก่อนกำหนดจะเจ็บปวดขนาดนี้ และความเจ็บปวดแบบนี้ดำเนินมาเป็นเวลาหนึ่งวันแล้ว หมอบอกเธอว่าถ้าเธอไม่สามารถคลอดได้อีก จะมีความเสี่ยงต่อชีวิตของเธอ

ในสถานพยาบาลล้าหลังที่เธออยู่ การผ่าตัดคลอดเป็นการผ่าตัดใหญ่ที่มีความเสี่ยงสูง แม้จะมีความท้าทาย เธอก็ยังอดทนเพื่อลูกของเธอ

หลังจากทนทุกข์กับความเจ็บปวดอีกห้าถึงหกชั่วโมง แองเจล่าก็ยังไม่ได้คลอด

"คุณหมอคะ ผ่าคลอดเถอะค่ะ! ช่วยลูกฉันด้วย" แองเจล่าวิงวอน

"เราจะทำดีที่สุด" หมอตอบ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา การผ่าตัดก็เสร็จสิ้น

แองเจล่าเหนื่อยล้า เกือบจะถึงประตูความตาย

นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด หัวใจของแองเจล่าเต้นรัวเมื่อพยาบาลนำเด็กทารกตัวน้อยสองคนออกไป

ทารกทั้งสองไม่ร้องไห้เมื่อคลอดออกมา

ความคิดที่กล้าหาญก่อตัวขึ้นในใจของแองเจล่า แต่เธอลังเลที่จะยืนยันมัน เธอไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้

สองชั่วโมงต่อมา พยาบาลคนหนึ่งเข้ามาหา

"คุณพาร์คเกอร์คะ ฉันเสียใจ พวกเราทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว แต่เนื่องจากการคลอดก่อนกำหนด พวกเขาอ่อนแอเกินไป เราช่วยได้แค่คนเดียว"

วางทารกที่ห่อผ้าข้างเธอ พยาบาลพูดว่า "นี่คือน้องชาย"

หัวใจของแองเจล่าแตกสลาย เธอไม่คาดคิดว่าจะสูญเสียลูกแฝดคนโต

เธอไม่สามารถยอมรับมันได้

เธออยากจะกรีดร้อง ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกร้ายกับเธอแบบนี้ ถ้าคาร์ลอสอยู่เคียงข้างเธอ ผลลัพธ์จะแตกต่างไปหรือไม่ แองเจล่ารู้สึกเศร้าโศกและทุกข์ใจอย่างลึกซึ้ง

พยายามหันหน้าไป เธอมองทารกที่อ่อนแอในผ้าห่อ ใบหน้าเหี่ยวย่น หายใจเฮือกด้วยเสียงร้องไห้อ่อนแรง

"พี่ชายของเขาอยู่ไหน" เธอถาม

พยาบาลตอบว่า "คุณพาร์คเกอร์คะ เด็กอีกคนอาการแย่มาก ตัวม่วงไปทั้งตัว และไม่มีลมหายใจ ดีกว่าถ้าคุณไม่เห็นเขา"

"ให้ฉันดู" แองเจล่าร้องออกมาทันที "ให้ฉันดู! ฉันอยากเห็นลูกของฉัน"

"คุณพาร์คเกอร์คะ กรุณาใจเย็นๆ นะคะ สภาพอารมณ์ของคุณสามารถส่งผลต่อสุขภาพของคุณได้ เพื่อลูกที่ยังมีชีวิตอยู่ของคุณ กรุณาใจเย็นๆ นะคะ" พยาบาลแนะนำ

แม้จะเจ็บปวด แองเจล่าก็ลุกขึ้นนั่งและกอดลูกที่รอดชีวิตไว้แนบชิด น้ำตาไหลเงียบๆ ลงมาตามใบหน้าของเธอ

เธอต้องเข้มแข็ง

ลูกคนหนึ่งจากไปแล้ว แต่เพื่อเด็กคนนี้ เธอต้องรวบรวมสติ!

เจ็ดปีต่อมา

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทำลายความเงียบของราตรี

ในห้องทำงานของซีอีโอในตึกระฟ้า ชายคนหนึ่งดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น ถูกเฆี่ยนและร้องด้วยความเจ็บปวด

บอดี้การ์ดสิบกว่าคนยืนเฝ้าด้วยใบหน้าเย็นชา ขณะที่เด็กคนหนึ่งที่ดูเยาว์วัยมากนั่งอยู่บนโซฟา

เด็กคนนั้นน่าจะอายุประมาณเจ็ดขวบ มีผิวบอบบาง ใบหน้าเซ็กซี่ และดวงตาสวยงามพร้อมขนตายาว

เด็กหน้าตาสะอาดสะอ้านและหล่อเหลาคนนี้ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด กางเกงสูทสีดำ และโบว์ไทสวยงาม

อย่างไรก็ตาม รูปลักษณ์ที่น่ารักนี้ขัดแย้งอย่างสิ้นเชิงกับภาพที่โหดร้ายตรงหน้าพวกเขา

ไร้อารมณ์ เขาถือหนังสือการ์ตูน บางครั้งก็เงยหน้าขึ้นมองชายที่ถูกเฆี่ยนอย่างเย็นชา

ชายคนนั้นกรีดร้อง วิงวอนขอความเมตตา ร้องไห้ "ผมผิดไปแล้ว ผมรู้ว่าผมผิด"

เมื่อได้ยินคำพูดของชายคนนั้น ดวงตาของเด็กเย็นชาลง เขายกขาขึ้น เช็ดรองเท้าหนังเงาของเขา แล้วเหยียบลงบนใบหน้าของชายคนนั้นอย่างหนัก

เอ็ดดี้ เมอร์ฟี่ถามอย่างเย็นชา "แกรู้ว่าแกผิดเหรอ"

เสียงที่มาจากเด็กอายุเจ็ดขวบฟังดูไร้เดียงสาแต่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่หนาวเย็น ขัดแย้งกับรูปลักษณ์ที่น่ารักของเขาโดยสิ้นเชิง

"ผมผิดไปแล้ว ผมรู้ว่าผมผิด" ชายคนนั้นสะอื้น หวาดกลัว

เหมือนกับว่าเด็กชายที่สูงตระหง่านอยู่เหนือเขาไม่ใช่เด็ก แต่เป็นปีศาจ

เอ็ดดี้ถามอย่างเย็นชา "แกทำอะไรผิดกันแน่"

"ผมไม่ควรจ้องมองแม่ของคุณแบบนั้น" ชายคนนั้นยอมรับ

เอ็ดดี้ถามต่อ "จ้องมองยังไง"

ชายคนนั้นอายเกินกว่าจะพูด

เท้าของเอ็ดดี้กดลงแรงขึ้นอีกนิด "พูดมา"

"ผมพลาดไปแล้ว ผมรู้ว่าผมพลาด! ผมไม่ควรหลงรักแม่ของคุณหรือรบกวนเธอ ขอโทษครับ ได้โปรดยกโทษให้ผมเถอะ!"