บทที่ 45

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว รู้สึกเหมือนนานแสนนาน ห้องเล็กๆ แคบๆ เต็มไปด้วยหนู แมลงสาบ และแมงมุม พวกมันกัดฉันและไต่ไปทั่วตัว ฉันร้องไห้จนตาบวม คิดอะไรไม่ออก สมองมึนงง ฉันฉี่ราดตัวเอง ฉันสิ้นหวังว่าจะไม่มีใครมาเจอฉัน เสียงฉันแหบหายไปหมดจากการกรีดร้องและตะโกน

นี่เป็นความรู้สึกที่เธอเป...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ