บทที่ 415 หยุดนิอัม

โดวี่ตื่นขึ้นและค่อยๆ ลืมตา สายตาค่อยๆ โฟกัสและจำคนตรงหน้าได้ เธอขยับริมฝีปากแต่ยังพูดไม่ออก เพราะยังปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่อยู่

"แม่" โอฟีเลียอุทานด้วยความดีใจ "แม่ตื่นแล้ว"

เมื่อได้ยินคำว่า 'แม่' ดวงตาของโดวี่เบิกกว้างด้วยความสับสนและประหลาดใจ ทำไมโอฟีเลียถึงเรียกเธอว่า 'แม่'?

'ฉันกำลังเพ้อไป...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ