บทที่ 425 ชีวิตมีความเสียใจเสมอ

การได้เห็นแม่เป็นครั้งสุดท้ายช่วยบรรเทาความเสียใจของโอฟีเลียไปได้มาก

อย่างน้อยเธอก็ได้เรียกโดวี่ว่า 'แม่' และทั้งสองก็ได้ยอมรับการมีตัวตนของกันและกัน แต่ความสุขเล็กๆ นี้ก็จางหายไปเร็วเกินกว่าที่เธอจะยอมรับได้

โอฟีเลียพยายามลุกขึ้นนั่ง ตัวน้อยในท้องเงียบไปหลายวันมานี้ บางครั้งก็มีการดิ้น

ก่อนหน้านี้ต...