บทที่ 5 คุณมีแฟน?

โอฟีเลียรู้สึกว่าเซราฟินาที่ยืนอยู่ตรงหน้าเวลานี้เหมือนคนแปลกหน้า เธอแทบจะจำแววตาและน้ำเสียงของเซราฟินาไม่ได้อีกแล้ว

จากน้ำเสียงและท่าทีของเซราฟินา ชัดเจนว่าถ้าโอฟีเลียพยายามขัดขวางไม่ให้เธอย้ายออกไป โอฟีเลียจะกลายเป็นคนบาปมหันต์

โอฟีเลียพูดด้วยความเป็นห่วงเซราฟินาอย่างจริงใจ "เธอมีแฟนแล้วเหรอ ทำไมไม่เคยบอกฉันเลย อย่าเพิ่งรีบไปอยู่ด้วยกันก่อนที่จะรู้จักเขาดีๆ นะ ทุกวันนี้มีพวกหลอกลวงเยอะแยะไปหมด

"ไม่ต้องกังวลนะเซราฟินา ถึงเธอหางานไม่ได้ ฉันก็จะดูแลเธอเอง"

เซราฟินาขัดขึ้น "โอฟีเลีย ฉันมีสิทธิ์ที่จะมีความสุข แล้วเธอก็ห้ามฉันไม่ได้"

โอฟีเลียชะงักไปชั่วขณะแล้วพยายามอธิบาย "เปล่านะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..."

เซราฟินาตัดบทอีกครั้ง "เขาจะไม่มีวันโกหกฉัน เขาเป็นซีอีโอจากตระกูลรวย รู้ไหม การหาสามีที่ดีสำคัญกว่าการหางานดีๆ ซะอีก พอเธอหาสามีที่ดีได้ เธอก็จะได้รับการดูแลตลอดไป ผู้หญิงเกิดมาเพื่อใช้ชีวิตให้มีความสุข ส่วนหน้าที่หาเงินเป็นของผู้ชาย ฉันไม่ได้เก่งหรือสวยเหมือนเธอ ฉันแค่อยากแต่งงานกับผู้ชายดีๆ แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับฉัน"

ค่านิยมของพวกเธอแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เมื่อเซราฟินาพูดออกมาแบบนั้น โอฟีเลียรู้สึกว่าไม่เหมาะสมที่จะขัดขวางเธออีกต่อไป เธอจึงพูดว่า "ฉันดีใจที่เห็นเธอหาผู้ชายดีๆ ได้นะเซราฟินา ฉันแค่อยากให้เธอมีความสุข แล้วเมื่อไหร่เธอจะแนะนำพวกเราล่ะ ฉันอยากเห็นว่าเขาสมบูรณ์แบบขนาดไหน ถึงได้พาเธอไปจากฉันได้!"

"เขายุ่งมาก ฉันเกรงว่าเขาคงไม่มีเวลา ฉันจะแนะนำเธอให้รู้จักสักวันเมื่อเขาว่าง ตราบใดที่เธอสนับสนุนฉัน ฉันก็จะมีความสุขแน่นอน" เซราฟินาพูด เธอโกหก เพราะไม่กล้าให้โอฟีเลียรู้ว่าแฟนที่ว่านั่นคือฟินเนแกน

นอกจากนี้ โอฟีเลียยังเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เธอได้เป็นแฟนของฟินเนแกน

"ฉันสนับสนุนตราบใดที่เขาปฏิบัติกับเธอดี" โอฟีเลียพูด แล้วถามต่อ "เธอจะย้ายออกเมื่อไหร่ ต้องการให้ฉันช่วยไหม"

ความจริงแล้ว โอฟีเลียยังคงกังวล เธอมั่นใจว่าเซราฟินาต้องถูกหลอกแน่ๆ ทุกวันนี้มีผู้ชายเลวๆ มากมายที่หว่านล้อมให้แฟนสาวย้ายมาอยู่ด้วยกัน พอแฟนสาวท้อง พวกเขาก็จะควบคุมทุกอย่างได้

"ไม่ต้องหรอก ผู้ช่วยของเขาจะมาช่วยฉันย้าย" เซราฟินาพูดขณะปอกมันฝรั่ง แล้วเธอก็ถามอย่างระมัดระวัง "โอฟีเลีย เธอทำงานที่บริษัทแอบบอตต์เป็นนักศึกษาฝึกงาน เธอคงไม่ได้เจอซีอีโอของกลุ่มบ่อยใช่ไหม"

"ก่อนหน้านี้ก็ใช่" โอฟีเลียพูดอย่างจนใจ "แต่ตอนนี้ฉันอาจจะเจอเขาทุกวัน ฉันได้เลื่อนตำแหน่งไปอยู่แผนกเลขานุการ และตอนนี้ฉันเป็นเลขาฯ ของเขา เซราฟินา ฉันบอกเธอไปแล้วนะ เธอไม่ได้ยินเหรอ"

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เซราฟินาก็ตกใจ เธอเสียสมาธิจนมันฝรั่งหล่นลงพื้น "เธอเป็นเลขาฯ ของเขาเหรอ"

โอฟีเลียพูดด้วยความกังวล "ใช่ ฉันก็แปลกใจนะ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเลือกฉัน อาจจะเพราะเขาคิดว่าฉันไม่สวย และฉันโกหกเขาว่ามีคู่หมั้นแล้ว เขาคงคิดว่าฉันจะไม่พยายามหาผลประโยชน์จากเขา"

เซราฟินาซักต่อ "เธอชอบเขาไหม เธอจะชอบเขาไหม"

ปฏิกิริยาของเธอทำให้โอฟีเลียงุนงง เธอหัวเราะและพูดว่า "เซราฟินา โธ่เอ๊ย เขาเป็นซีอีโอ เป็นเศรษฐีพันล้าน จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเราหรอก"

"งั้นก็ดี" เซราฟินาถอนหายใจอย่างโล่งอก เกือบจะหลุดความลับออกมา

โอฟีเลียสงสัย "เซราฟินา หมายความว่ายังไง"

ดวงตาของเซราฟินาเลื่อนหนี เธอหยิบมันฝรั่งขึ้นมาและเริ่มปอกมันอีกครั้งเพื่อซ่อนความประหม่า "เขาหล่อและรวย ฉันเดาว่าผู้หญิงต้องต่อคิวกันยาวเลย ฉันแค่กังวลว่าเธออาจจะหลงรักเขาเหมือนกับพวกเธอเหล่านั้น ตระกูลแอบบอตต์ร่ำรวย และพวกเขาไม่คิดว่าคนธรรมดาอย่างพวกเราดีพอสำหรับพวกเขา ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บ"

"ใจเย็นๆ ฉันรู้จักที่ของตัวเอง" โอฟีเลียยิ้ม และเธอก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเซราฟินามากนัก "คนเขาพูดกันว่าใครก็ตามที่ยั่วยวนฟินเนแกนมักจะจบไม่ดี พวกเราควรอยู่ห่างๆ จากซีอีโอระดับสูงอย่างเขา"

เธอพูดอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เซราฟินากลับคิดว่าเธอกำลังเสียดสี

เซราฟินารู้สึกผิด ในใจเธอคิดว่าโอฟีเลียกำลังเยาะเย้ยเธอที่ไม่รู้จักประมาณตน

นอกจากนี้ เธอยังรู้สึกอับอายและกระดากเพราะความหน้าซื่อใจคดของตัวเอง เธอแนะนำไม่ให้โอฟีเลียหลงรักฟินเนแกน ในขณะที่ตัวเธอเองกำลังพยายามประจบเขาอยู่

ไหนจะเรื่องที่โอฟีเลียเป็นคนให้โอกาสเธออีก

เซราฟินาไม่กล้าถามโอฟีเลียเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน แม้ว่าเธอจะรู้ เธอก็จะแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอได้รับโอกาสที่จะได้อยู่กับผู้ชายหล่อและรวย และเธอตั้งใจจะคว้ามันไว้ให้ได้

เธอคิด 'โอฟีเลีย เธอบอกเองนะว่าเธอจะไม่หลงรักฟินเนแกน อย่ามาโทษฉันล่ะ'

'ฉันคิดว่าแค่คว้าโอกาสคงไม่พอ เพื่อให้แน่ใจว่าความฝันของฉันจะเป็นจริง ฉันต้องหาทางให้โอฟีเลียอยู่ห่างจากฟินเนแกน ฉันไม่อยากถูกเปิดโปง'

โอฟีเลียไม่รู้เลยว่าเซราฟินากำลังคิดอะไร แม้เธอจะใจดีกับเซราฟินา แต่อีกฝ่ายกลับวางแผนต่อต้านเธอเพื่อเงินทอง!

บทก่อนหน้า
บทถัดไป