บทที่ 7 การเป็นเลขานุการของเขาเป็นการทรมาน

โอฟีเลียตกใจ 'เขาจะเอาผิดฉันไหม'

'เขาจะทำอะไรฉัน'

'บ้าเอ๊ย! ฉันไม่น่าเหม่อเลย!'

ในขณะเดียวกัน ฟินเนแกนหรี่ตามองเธอ "เมื่อกี้คุณคิดอะไรอยู่ ผมอยากรู้ความจริง"

แต่โอฟีเลียไม่กล้าบอกความจริงกับเขาเลย ถ้าฟินเนแกนรู้ว่าเธอกำลังจินตนาการถึงเขา เธอจะต้องจบอย่างไม่มีชิ้นดีแน่ๆ

เธอตอบอย่างซื่อสัตย์ "ฉันกำลังคิดว่าจะกินอะไรคืนนี้ค่ะ"

ฟินเนแกนยกคิ้วเล็กน้อย ไม่เชื่อเลยสักนิด

เธอดูซื่อและบริสุทธิ์ แต่เขากลับคิดว่าเธอแกล้งทำ

เธอช่างเจ้าเล่ห์

เขาจ้องมองเธอพลางถาม "คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงย้ายคุณมาแผนกเลขาฯ"

"รู้ค่ะ" โอฟีเลียตอบ ยังคงทำหน้าซื่อ "คุณมอนต์โกเมอรี่บอกว่าเพราะฉันซื่อสัตย์กว่าคนอื่น"

มุมปากของฟินเนแกนกระตุก เขารู้สึกพูดไม่ออกชั่วขณะ

"คุณนี่... ซื่อสัตย์จริงๆ" ฟินเนแกนต้องใช้เวลาคิดว่าจะตอบอย่างไร เธอเป็นเลขาฯ ที่ "ว่านอนสอนง่าย" ที่สุดที่เขาเคยมี

จากนั้นเขาพูดต่อ "ไม่ต้องคิดเรื่องนั้นแล้ว ไปเตรียมตัวเถอะ คุณต้องออกไปธุระกับผม"

โอฟีเลียรู้ว่าเขามีงานเลี้ยงคืนนี้

"ค่ะ คุณแอบบอต" เธอยื่นกาแฟที่ชงใหม่ให้เขาอย่างนอบน้อม

ฟินเนแกนพูด "ออกไปได้"

พอได้ยินแบบนั้น โอฟีเลียแทบจะวิ่งหนีออกจากห้องทำงานทันที

กลับมาที่แผนกเลขาฯ เธอนั่งลงและรู้สึกโล่งอกในที่สุด

เธอคิด 'ดูเหมือนเขาจะจำไม่ได้จริงๆ ว่าฉันคือผู้หญิงคนนั้นในคืนนั้น'

'ก็ดีแล้วล่ะ ฉันแค่อยากได้งานเพื่อที่จะยืนหยัดในเมืองนี้ได้'

เธอเป็นเด็กกำพร้า และต้องต่อสู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง เธอไม่เคยคาดหวังที่จะแต่งงานกับคนรวย มันเป็นเรื่องเพ้อฝันสำหรับเธอ

เธอมาไกลได้ขนาดนี้ก็เพราะความพยายามของตัวเอง เธอพอใจกับชีวิตปัจจุบันมาก จึงหวงแหนมันมาก

การทำหน้าที่เลขาฯ ของฟินเนแกนให้ดีจะทำให้ชีวิตเธอง่ายขึ้นในอนาคต เพราะเงินเดือนและสวัสดิการที่บริษัทแอบบอตมอบให้นั้นดีมาก

ทันใดนั้น ลินดาก็เดินเข้ามา โอฟีเลียรีบถาม "ลินดา ทำไมวันนี้คุณมอนต์โกเมอรี่ไม่อยู่ล่ะ ปกติเขาจะไปกับคุณแอบบอตในงานพวกนี้ แต่วันนี้ฉันไม่เห็นเขา"

ลินดาตอบ "เขาไปช่วยแฟนคุณแอบบอตย้ายของ คุณเป็นเลขาฯ ของคุณแอบบอต ทำไมไม่รู้ล่ะ"

โอฟีเลียตกใจถาม "คุณแอบบอตมีแฟนเหรอ ใครล่ะ เป็นคนจากตระกูลดังหรือเปล่า"

ขณะที่ถาม เธอรู้สึกเสียใจเล็กๆ ลึกๆ แต่ความรู้สึกนั้นผ่านไปเร็วมาก เธอแทบไม่ทันสังเกต

ลินดาตอบ "เปล่า แต่เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้ย้ายเข้าออร์คิดการ์เด้น นั่นหมายความว่าอะไรบางอย่าง เธออาจจะได้เป็นคุณนายแอบบอตสักวัน"

ตอนนี้ฟินเนแกนกำลังคบกับใครสักคน นั่นหมายความว่าโอฟีเลียไม่มีโอกาสเลย โอฟีเลียรู้จักตัวเองดี เธอจึงตัดสินใจลืมคืนนั้นไปเสีย

ไม่นานเธอก็รวบรวมสติและไปงานเลี้ยงกับฟินเนแกนในตอนเย็น

การดื่มเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในโอกาสแบบนี้ ก่อนเข้าร้านอาหาร ฟินเนแกนถามเธอ "คุณดื่มได้ไหม"

โอฟีเลียบอกความจริง "มากสุดสามขวดเบียร์ค่ะ"

คืนที่เธอเข้าหาเขา เธอดื่มไปสี่ขวด เธอเลยเมา

ฟินเนแกนขมวดคิ้ว "น้อยเกินไป คุณต้องฝึกให้มากกว่านี้"

"ค่ะ คุณแอบบอต ฉันจะพยายามค่ะ" เธอสัญญาอย่างจริงจัง

ที่งานเลี้ยง โอฟีเลียนั่งเงียบๆ เพราะเธอดื่มได้น้อย

ในขณะเดียวกัน ฟินเนแกนยังคงสงบนิ่งแม้จะมีออร่าที่แข็งแกร่ง ถึงแม้เขาจะเมา เขาก็ยังคงสงบได้ มารยาทของเขาไร้ที่ติ

นั่งอยู่ข้างๆ โอฟีเลียอดคิดไม่ได้ 'ฉันดุเดือดขนาดไหนในคืนนั้นนะ ถึงได้จับเขาลงเตียงได้'

ในขณะเดียวกัน แดเนียลแซว "คุณแอบบอต คุณหาเลขาฯ คนใหม่อีกแล้วเหรอ เธอไม่สวยเท่าคนก่อนเลย คุณอยากให้ผมหาสาวสวยๆ ให้ไหม ผู้หญิงเป็นไม้ประดับ ต้องสวยสิ คุณไม่รำคาญที่ต้องเห็นหน้าเธอเหรอ"

โอฟีเลียคิดว่าแดเนียลใจร้ายพอแล้ว แต่ฟินเนแกนชัดเจนว่าใจร้ายกว่า

ฟินเนแกนมองเธอ จิบเครื่องดื่มอย่างไม่ใส่ใจ และพูดว่า "ผมไม่ง่วงเวลาเธออยู่แถวๆ"

โอฟีเลียพูดไม่ออกและรู้สึกเสียใจ แต่เธอทำอะไรไม่ได้

เป็นครั้งแรกที่เธอรู้ว่าฟินเนแกนใจร้ายได้ขนาดไหน

งานเลี้ยงวันนี้ค่อนข้างง่าย เธอแทบไม่ต้องทำอะไรเลย ถ้าเป็นงานสำคัญมาก ฟินเนแกนคงไม่พาเธอมาตั้งแต่แรก

เมื่องานจบลง ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ในฐานะเลขาฯ ของฟินเนแกน โอฟีเลียต้องส่งเขากลับบ้าน

ทุกคนรู้ว่าเขาอาศัยอยู่ที่ออร์คิดการ์เด้น และเมื่อคนขับพาโอฟีเลียกับฟินเนแกนกลับไปที่นั่น ก็เกือบตีหนึ่งแล้ว

ฟินเนแกนเงียบเมื่อเขาเมาและหลับทันทีที่เข้าไปในรถ หลังจากลงจากรถ คนขับพยุงฟินเนแกนเข้าไปข้างในโดยมีโอฟีเลียช่วย

พวกเขาพาฟินเนแกนไปที่ห้องนอนใหญ่บนชั้นสาม เซราฟีนาที่อาศัยอยู่ชั้นสองได้ยินเสียงและรู้ว่าฟินเนแกนกลับมาแล้ว เธอตื่นเต้นและรีบขึ้นไปชั้นบนในชุดนอน

เธออยากเจอฟินเนแกนและนอนกับเขา

แต่เธอประหลาดใจมากเมื่อได้ยินเสียงของโอฟีเลีย