บท 230

ยูเหยาสะดุ้งร้องเสียงหลง จางอี้รีบหยุดการเคลื่อนไหวทันที กอดศีรษะเธอแนบชิดอกตัวเอง มือข้างหนึ่งโอบรอบสะโพกเธอไว้ ทำให้ร่างทั้งสองแนบชิดกันไม่มีช่องว่าง ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

"ติ๊ง!"

เสียงคุ้นหูดังขึ้น ลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนขึ้นอย่างรวดเร็วหยุดลง

"ไม่เป็นไรแล้วนะคะป้า ถึงบ้านแล้ว"

เสียงทุ้มของชายหน...