บท 262

เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมองของเขา คิ้วที่ขมวดแน่น เธอก็เข้าใจทันที

อวี๋เหยารู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึกๆ เธออ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่มีคำใดหลุดออกมา

แม้ในใจจะรู้สึกผิด แต่เมื่อนึกถึงว่าหากปล่อยให้จางอี้อาศัยอยู่ในบ้านต่อไป คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะมาจับโน่นจับนี่ วุ่นวายไม่จบสิ้น

ใจหนึ่งอาลัยอาวรณ์...