บท 3

กางเกงในตัวจิ๋วแทบจะปิดบังอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ผ้าชิ้นเล็กๆ ด้านล่างชุ่มไปด้วยความเปียก ยิ่งทำให้ส่วนนั้นเผยให้เห็นอย่างชัดเจน

จางอี้ค่อยๆ เช็ดลงไปทีละนิด จนในที่สุดก็มาถึงบริเวณก้น

เขามองสองก้อนกลมๆ ที่เหมือนลูกท้อสุกงอม ทั้งลื่นทั้งเด้ง จนอดใจไม่ไหว เขาโน้มตัวเข้าไปจูบเบาๆ

โจวฟางหมิงไม่เคยสัมผัสความรู้สึกเร้าใจแบบนี้มาก่อน ร่างบอบบางสั่นเทา ปากเปล่งเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว "คันจังเลย... ป้าบอกแล้วว่าป้ากลัวคัน น้องอี้อย่าทรมานป้าเลยนะ"

จางอี้หัวเราะในลำคอพลางตอบ "งั้นผมจะช่วยป้าแก้คัน แต่ต้องถอดกางเกงในออกก่อนนะครับ มันกีดขวางอยู่น่ะ"

"ถ... ถอดกางเกงในทำไมล่ะ" เสียงของโจวฟางหมิงแฝงความกลัว แต่ก็มีความคาดหวังปนอยู่เล็กน้อย ทำให้เธอรู้สึกอยากร้องไห้

โจวฟางหมิงนึกถึงสามี พยายามต่อต้าน "น้องอี้ พอได้แล้วนะ เช็ดตัวเสร็จหมดแล้วไม่ใช่เหรอ"

จางอี้ไม่รอให้โจวฟางหมิงตอบสนอง รีบกระชากกางเกงในของเธอออก แล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง จากนั้นก็เอาหน้าเข้าไปใกล้ๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

กลิ่นเฉพาะตัวอันเข้มข้นของร่างกายหญิงสาวเข้าจมูกเขา มีกลิ่นคาวนิดๆ แต่ส่วนใหญ่กลับเป็นกลิ่นที่ชวนให้หวั่นไหว

จางอี้สูดกลิ่นหอมใต้ร่างของโจวฟางหมิงอย่างหิวกระหาย จนเขาแทบจะสูญเสียสติ รีบถอดกางเกงขาสั้นลายดอกของตัวเองออก แล้วทาบทับลงบนแผ่นหลังของโจวฟางหมิง

"ป้าครับ หมอบอกว่าอาการป่วยของป้าต้องล้างทำความสะอาดอย่างละเอียด ผมจะช่วยทำความสะอาดลึกๆ ให้นะครับ"

จางอี้รู้ว่าตัวเองทำให้โจวฟางหมิงรู้สึกเสียวซ่าน เขายิ้มอย่างมีชัย แล้วเริ่มดันเข้าไปในช่องทางที่ชวนให้หลงใหล "ไม่... ไม่ได้นะ!"

โจวฟางหมิงปฏิเสธด้วยปาก แต่ในใจกลับมีความปรารถนาอย่างรุนแรง

จางอี้แน่นอนว่าไม่สนใจ พยายามดันเข้าไปเรื่อยๆ แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ โจวฟางหมิงอายุมากขนาดนี้แล้ว แถมยังมีลูกสาวแล้วด้วย ทำไมช่องทางนั้นยังคงแน่นขนาดนี้

ชั่วขณะหนึ่ง จางอี้ผู้มากประสบการณ์กลับไม่สามารถสอดใส่เข้าไปได้! ทันใดนั้น มีเสียงดังมาจากนอกห้อง พร้อมกับเสียงคุ้นหูของเจ้าเฉินตง "ฟางหมิง น้องอี้ พี่กลับมาแล้ว"

ทั้งสองคนบนเตียงตกใจสุดขีด โจวฟางหมิงอับอายจนต้องซุกหน้าลงกับหมอน

จางอี้รีบกระโดดลงจากเตียงอย่างร้อนรน สวมกางเกงตัวเอง แล้วคว้าผ้าขนหนู

เขาเพิ่งจะห่มผ้าให้โจวฟางหมิงเสร็จ เจ้าเฉินตงก็เดินเข้ามา เห็นท่าทางผิดปกติของทั้งคู่ จึงรู้สึกสงสัย "พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่เหรอ"

จางอี้ทำเป็นใจเย็น ชูผ้าขนหนูขึ้น "ไม่มีอะไรครับ ผมคิดจะช่วยป้าเช็ดตัว ยังไม่ทันได้เริ่มเลย ลุงก็มาพอดี"

เมื่อได้ยินคำอธิบายแบบนั้น โจวฟางหมิงรู้สึกว่าจางอี้ช่างร้ายกาจเหลือเกิน กล้าโกหกเจ้าเฉินตงต่อหน้าเธอแบบนี้

แต่โจวฟางหมิงก็ไม่กล้าพูดความจริง เพราะเธอกลัวว่าสามีจะรู้ เธอไม่กล้าจินตนาการถึงผลลัพธ์ที่จะตามมา

เจ้าเฉินตงได้ยินแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ยิ้มพลางพูดว่า "ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง ป้าของเธอขี้อาย แล้วก็กลัวจะรบกวนพวกเธอด้วย น้องอี้ออกไปก่อนนะ พี่มีเรื่องจะคุยกับป้าของเธอนิดหน่อย เดี๋ยวพี่จะช่วยเช็ดตัวให้เองก็ได้"

"ครับ ได้" จางอี้วิ่งออกไปอย่างโล่งอก

โจวฟางหมิงหน้าแดงเล็กน้อย มองเจ้าเฉินตง "ที่รัก วันนี้ทำไมเลิกงานเร็วจัง แล้วปกติคุณไม่กลับมากินข้าวเที่ยงที่บ้านไม่ใช่เหรอ"

บทก่อนหน้า
บทถัดไป