บท 106

แสงจันทร์ส่องผ่านใบไม้หน้าต่าง

แสงจันทร์ส่องผ่านใบไม้หน้าต่าง แสงเย็นยะเยือกทาบทับร่างของซูเสี่ยวอู๋ นางกอดผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าลงบนผ้าโดยไม่อาจห้ามได้ นางขดตัวอยู่ ดูเปราะบางราวกับระฆังแก้วที่แขวนอยู่นอกหน้าต่าง ประหนึ่งอาจร่วงหล่นแตกสลายได้ทุกเมื่อ

ฉุนจิ้งเม้มริมฝีปาก ลังเล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ