บท 127

ชุนจิ่งยืนอยู่บนหลังคาสูง มือหนึ่งไพล่หลัง อีกมือโบกพัดกระดูกสีดำเบาๆ แสงจันทร์เงินทาบทับอาภรณ์สีเขียวของเขา ทำให้ดูเย็นเยียบงดงาม ลมพัดโชย ชายเสื้อปลิวไสว ราวกับบุตรแห่งเทพเจ้า

ชุนจิ่งมองลงมาจากที่สูง เสียงของเขาดังกังวานราวระฆังที่ลอยไกล "พวกเจ้าคือสายลับจากเผ่ามนุษย์ปลาที่จื้อเหลินพูดถึงใช่ไหม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ