บท 17

จิ่นม่อยืนอยู่ในกรงเหล็กด้วยความหวาดกลัวและไร้ที่พึ่ง กอดแขนตัวเองแน่น ร่างกายสั่นเล็กน้อย ถ้ำนี้ทั้งชื้นทั้งเย็น คงเป็นที่ที่แสงแดดส่องไม่ถึงและอยู่ใกล้แหล่งน้ำ บนซี่กรงเหล็กมีเศษเนื้อหนังสีขาวและเส้นผมสีดำติดอยู่ บางส่วนยังสด บางส่วนเน่าเปื่อยส่งกลิ่นเหม็น

เขาเป็นเพียงขุนนางฝ่ายบุ๋น ปกติทำหน้าที่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ