บท 47

ตอนนี้ในสมองของผมว่างเปล่าไปหมด จนเริ่มสงสัยว่าที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ เพื่ออะไรกันแน่

จางเจี๋ยไม่รังเกียจรสเค็มคาวนั่นเลยสักนิด

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยจุดขาวๆ แล้วเธอก็เขยิบเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง

จางเจี๋ยจ้องมองผมด้วยดวงตาเป็นประกาย รอคอยคำชมและการยอมรับจากผม

"สบายดีไหมคะ?"

ผมยกมือขึ้นช่วยเช็ดสิ่งนั้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ