บท 487

ผมขับรถมุ่งหน้าไปยังสวนอี้หยวนพลางครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย เฉินฮุ่ยนั่งเงียบตลอดทาง รอบตัวเธอแผ่กระจายความเย็นชาแบบเดียวกับตอนที่ผมเพิ่งได้พบเธอครั้งแรก ไม่นานนักเราก็มาถึงที่หมาย

ขณะที่ผมกำลังจะถามเฉินฮุ่ยว่าจะเข้าไปได้อย่างไร เธอกลับหยิบบัตรใบหนึ่งออกมารูดที่ทางเข้า ไม้กั้นก็เปิดขึ้นทันที ผมรีบขับร...