บท 1097

แต่ฉันรู้ว่าในตอนที่ฉันตวาดใส่หญิงสาวคนนั้น ในขณะที่ปกป้องภรรยาของฉัน ในชั่วขณะนั้น น้ำตาแห่งความอับอายที่หยุดไหลของภรรยาฉัน พลันไหลพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง

ฉันรู้ว่าในห้วงน้ำตาที่ไร้เสียงของภรรยาครั้งนี้ ไม่ได้เกิดจากความอับอายอย่างที่สุด แต่เป็นเพราะความห่วงใยและการปกป้องที่ฉันมอบให้เธอในนาทีสุดท้าย...