บท 498

“ไปดูสิ!” โอยานตัวเบาดุจดั่งนกนางแอ่น ลงมาจากต้นไม้ตรงไปยังพื้นดิน

ซือเย่เฉินตามเธอไป

คนที่เฝ้าภูเขาเห็นเพียงเงาดำสองเงาพุ่งผ่านไป ยังไม่ทันได้มองชัดเจน ก็ล้มลงไปไม่รู้สึกตัว

“งานหนักให้ฉันทำเอง” ซือเย่เฉินไม่อยากให้เด็กสาวเหนื่อย ตรงเข้าเตะคนเหล่านั้นเข้าไปในพุ่มไม้ ไม่ให้เป็นที่สังเกต

เมื่อโอยานอย...