บท 302

ในดวงตาของซูอี้หนิงมีแววของความเหนื่อยหน่าย เธอพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ได้ค่ะ คุณรีบกลับไปเถอะ ก่อนฟ้าสางยังพอมีเวลาพักอีกไม่กี่ชั่วโมง”

“ได้ค่ะ ระวังตัวด้วยนะ มีอะไรโทรหาฉันได้เลย”

หลังจากส่งจางซุยกลับไปแล้ว ซูอี้หนิงก็เริ่มเก็บของใส่กระเป๋าเดินทาง

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เธอก็เก็บของเสร็จพร้อมออกเด...