บท 507

ซู่อี้หนิงเงยหน้าขึ้น เห็นความเศร้าในดวงตาของเขาลึก ๆ หัวใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะกระตุก

เธอยื่นมือกอดเซินซื่อและพูดเบา ๆ ว่า "อืม แค่เราสามคนอยู่ด้วยกันก็พอแล้ว"

ทั้งสองกอดกันเงียบ ๆ ราวกับเวลาได้หยุดลงในขณะนี้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เซินซื่อปล่อยซู่อี้หนิงและพูดกับประตูว่...