บท 6
ห้องนั่งเล่นจู่ๆ ก็เงียบลงทันที
เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือ จี้อิหนิงขมวดคิ้วมองไปที่เสิ่นเยี่ยนจือ ตอนนี้ใบหน้าของเขามืดมนมาก
สายตาของเสิ่นซื่อหยุดที่มือของเสิ่นเยี่ยนจือที่เส้นเลือดปูดขึ้นเพียงหนึ่งวินาที จากนั้นก็ละสายตาออกไปด้วยสีหน้าเฉยเมย
ในขณะนั้น น้าของเสิ่นเยี่ยนจือ เสิ่นชูหว่าน หัวเราะเยาะ “อิหนิง เธอกับเยี่ยนจือยังเด็ก แต่แต่งงานกันมาหลายปีแล้ว ควรวางแผนมีลูกได้แล้ว”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเยี่ยนจือยืนกรานที่จะแต่งงานกับเธอ เธอคิดว่าด้วยครอบครัวของเธอ สามารถแต่งงานเข้าสู่ตระกูลเสิ่นได้เหรอ?”
“เธอไม่อยากมีลูกกับเยี่ยนจือ ข้างนอกมีผู้หญิงที่อยากมีลูกมากมาย หากคุณปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นมีลูกก่อน คุณจะเป็นคนที่ต้องอาย”
“อีกอย่าง ไม่อยากมีหรือไม่สามารถมีลูกได้ ใครจะรู้?”
เธอทำท่าเป็นห่วงใย แต่สายตากลับดูถูกและเย่อหยิ่งมองไปที่จี้อิหนิง
คุณย่าขมวดคิ้ว พูดด้วยความไม่พอใจ “ชูหว่าน พูดน้อยหน่อย”
เสิ่นชูหว่านบิดปาก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
คุณย่ามองไปที่จี้อิหนิงด้วยรอยยิ้มใจดี “อิหนิง พวกเธอยังเด็ก อีกสองปีค่อยคิดเรื่องมีลูกก็ได้ แต่การทำงานก็แค่เพื่อฆ่าเวลา ไม่ต้องเหนื่อยมาก”
จี้อิหนิงพยักหน้าอย่างอบอุ่น “หนูรู้ค่ะ คุณย่า”
จากนั้นห้องนั่งเล่นก็กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้ง
เสิ่นเยี่ยนจือฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนไม่สังเกต ดึงจี้อิหนิงออกจากห้องนั่งเล่น
เมื่อถึงศาลาในสวนหลังบ้าน เสิ่นเยี่ยนจือพูดเย็นชา “จี้อิหนิง เธอต้องการให้ทุกคนในบ้านรู้เรื่องที่เราทะเลาะกันหรือ?”
จี้อิหนิงถูมือที่เจ็บจากการบีบของเขา พูดด้วยเสียงต่ำ “ฉันแค่พูดความจริง”
เสิ่นเยี่ยนจือมองเธอด้วยใบหน้ามืดมน “งั้นผมควรโทรบอกพ่อเธอไหม?”
เธอเงยหน้ามองเสิ่นเยี่ยนจือด้วยความโกรธ “คุณกล้าเหรอ!”
จี้อิหนิงวางแผนจะหย่ากับเสิ่นเยี่ยนจือก่อน แล้วค่อยหาทางบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อ
ในสายตาของเสิ่นเยี่ยนจือมีแววรู้สึกผิด แต่ก็เปลี่ยนเป็นความไม่พอใจอย่างรวดเร็ว
“เธอต้องการอะไรกันแน่? ผมรับปากแล้วว่าจะไม่ทำอีก ผมจะไล่ฉินจืออี้ออกด้วย”
จี้อิหนิงรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถสื่อสารกับเขาได้ ดวงตาแดงเล็กน้อย “ฉันไม่อยากทะเลาะกับเธอที่นี่”
เสิ่นเยี่ยนจือถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อิหนิง z,รู้ว่าz,ผิดแล้ว ไม่พูดเรื่องหย่ากันได้ไหม? z,รักเธอคนเดียว ไม่ยอมให้เธอจากz,ไป”
ผู้ชายคนนี้ช่างไร้ยางอาย จี้อิหนิงคิดในใจ
ปากบอกว่ารักเธอ แต่กลับไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น คิดถึงภาพนั้นแล้ว เธอก็รู้สึกขยะแขยง
“ฉันไม่มีทางให้อภัยคุณ”
เขาได้ทำลายขีดจำกัดของเธอ ทรยศเธอ เธอไม่สามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
เสิ่นเยี่ยนจือรู้จักจี้อิหนิงดี ต้องค่อยๆ เกลี้ยกล่อมเธอ
เขารู้ว่าจี้อิหนิงยังมีความรู้สึกต่อเขาอยู่ ตราบใดที่เขาไม่ยอมปล่อยเรื่องหย่า สักวันหนึ่งเธอจะให้อภัยเขา
“เอาล่ะ เราไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เรื่องมีลูก เราเลื่อนออกไปสองปี พรุ่งนี้ผมจะให้เลขาจัดหาตำแหน่งในบริษัทเสิ่นให้เธอ”
จี้อิหนิงทนไม่ไหวหัวเราะออกมา มองเขาด้วยสีหน้าดูถูก
“เสิ่นเยี่ยนจือ ในสายตาคุณ ฉันเป็นหุ่นเชิดที่ถูกเชิดด้วยเชือกที่คุณสามารถจัดการได้ตามใจใช่ไหม?”
เสิ่นเยี่ยนจือได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของเธอ ขมวดคิ้ว “แบบนี้ก็ไม่ถูกอีกเหรอ? เธอไม่อยากมีลูก ผมยอมเลื่อนออกไปอีกสองปี เธออยากทำงาน ผมก็จัดให้ เธอยังไม่พอใจอะไรอีก?”
“ดี งั้นฉันจะพูดให้ชัดเจนอีกครั้ง ฉันไม่อยากมีลูกเพราะฉันอยากหย่ากับเธอ ฉันอยากทำงานเพราะฉันต้องการตัดขาดจากเธอ เข้าใจไหม?”
เขามองจี้อิหนิงด้วยความไม่พอใจ ใบหน้าของเธอแสดงความดื้อรั้น
“ตราบใดที่ผมไม่ยอม เราก็ไม่มีทางหย่ากัน และเธอก็ไม่มีหลักฐานว่าผมนอกใจ”
เขามั่นใจมาก แม้กระทั่งแสดงความหยิ่งยโสที่ควบคุมทุกอย่างได้
จี้อิหนิงมองเขาด้วยความไม่เชื่อ ทั้งร่างกายสั่นด้วยความโกรธ คนจะไร้ยางอายได้ขนาดนี้ เมื่อฉีกหน้ากากที่ดูดีของเสิ่นเยี่ยนจือออก เธอจึงรู้ว่าคนนี้ช่างเห็นแก่ตัวและน่ารังเกียจเพียงใด
เธอรักคนแบบนี้มาถึงแปดปี ตั้งแต่อายุสิบแปดถึงยี่สิบหก ปีที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอ
“เสิ่นเยี่ยนจือ เธอทำให้ฉันน่าขยะแขยงสุดๆ!” ดวงตาของเธอแสดงความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง
เสิ่นเยี่ยนจือเบิกตากว้าง จับคางเธอ บังคับให้เธอมองเขา
“อิหนิง ต่อไปผมไม่อยากได้ยินคำพูดแบบนี้อีก”
อิหนิงของเขาควรรักเขาตลอดชีวิต แม้ว่าเขาจะทำผิดพลาดไปบ้าง เขาก็ไม่ยอมให้เธอมองเขาด้วยสายตาแบบนี้
จี้อิหนิงผลักมือเขาออกด้วยความรังเกียจ “อย่าแตะต้องฉัน ฉันรังเกียจ!”
“รังเกียจ?”
เสิ่นเยี่ยนจือหัวเราะเยาะ ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว กอดเอวเธอแน่น ดันเธอไปที่เสาศาลา โน้มตัวลงมาใกล้ปากเธอ
ปากนี้พูดแต่เรื่องที่ทำให้เขาเจ็บปวด เขาจึงต้องปิดปากเธอ
จี้อิหนิงพยายามผลักเขาออกแต่ไม่สำเร็จ ทำได้เพียงหันหน้าหนี
เมื่อริมฝีปากอุ่นของเสิ่นเยี่ยนจือแตะที่แก้มเธอ เธอรู้สึกขยะแขยงจนขนลุก พูดด้วยเสียงกัดฟัน
“ปล่อยฉัน!”
“ตราบใดที่เธอไม่พูดเรื่องที่ทำให้ผมเจ็บปวด ผมจะปล่อยเธอ”
“คุณทำแล้ว ทำไมฉันจะพูดไม่ได้?”
“งั้นผมต้องใช้วิธีของผมทำให้เธอเงียบ”
เขาจับคางเธอแน่น จูบเธออย่างรุนแรง
ในขณะที่ริมฝีปากของเขากำลังจะสัมผัสจี้อิหนิง เสียงไอเบาๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง
“หลานชาย ผมมาผิดเวลาหรือเปล่า?”
ใบหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดมาก มือที่จับคางจี้อิหนิงบีบแน่นขึ้น ก่อนจะปล่อยออกหลังจากไม่กี่วินาที หันไปมองเสิ่นซื่อ
เสิ่นซื่อมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนจะยิ้ม เสิ่นเยี่ยนจือฝืนยิ้ม ถามว่า “คุณอาครับ มีอะไรหรือครับ?”
“คุณย่าให้ผมมาเรียกพวกคุณไปกินข้าว” เสิ่นซื่อยิ้มมุมปาก
“ได้ครับ ขอบคุณคุณอามาก”
“ไม่เป็นไร แต่เมื่ออยู่ในบ้านเก่า หลานชายต้องระวังหน่อย”
เสิ่นซื่อพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน สายตาเขามองไปที่คางของจี้อิหนิงที่ถูกบีบจนแดงอย่างไม่ตั้งใจ
เสิ่นเยี่ยนจือขมวดคิ้ว ก้าวไปข้างหน้าบังเธอ
