บท 164

เฉียวซวินกลับมาถึงบ้าน

หลังพิงบานประตู หอบเบาๆ เหม่อลอยไปชั่วขณะ

เนิ่นนานกว่าเธอจะยื่นมือไปลูบริมฝีปากของตัวเองเบาๆ หางตาของเธอชื้นแฉะ เธอไม่อาจให้อภัยลู่เจ๋อได้ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ไม่อาจให้อภัยตัวเองได้เช่นกัน——

การพัวพันในรถนั้น ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกอะไรเลย

เธอพยายามเก็บกดมาตลอด แต่ร่างกายของเธ...