บท 170

เลขาฉินรู้สึกเสียใจในใจ

เธออยากจะปลอบใจ แต่ก็พบว่าไม่รู้จะปลอบยังไง...

เวลาก็ไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างจางลงไปได้ บาดแผลบางอย่างก็เหมือนหนามที่ฝังอยู่ในเนื้อ ภายนอกมองไม่เห็น แต่จริงๆ แล้วข้างในมันเน่าเฟะไปหมดแล้ว

ลู่เจ๋อบอกให้เธอออกไปก่อน เขาบอกว่าอยากอยู่เงียบๆ สักพัก

พอไม่มีใครอยู่ในห้องทำงาน เขาก็ใช้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ