บท 237

ถึงกับแผ่นหลังของเขาชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็น

เสียงด่าทอข้างหูราวกับจะเลือนหายไปหมดสิ้น โลกของเขาพลันเงียบสงัดราวกับถูกกวาดล้างจนว่างเปล่า... เขาราวกับย้อนเวลากลับไปในปีนั้น ที่โบสถ์เล็กๆ ในเซียงซื่อ

แสงตะวันสาดส่องอย่างศักดิ์สิทธิ์

เมิ่งเยียนสวมชุดเจ้าสาว ในมือถือช่อดอกไม้ ยืนรอเขาอยู่ที่หน้าแท่นบ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ