บท 303

ฝ่ามือของเมิ่งเยียนเย็นเฉียบราวกับน้ำ

เขาตกใจจนขนลุก

จากนั้น เขาก็ค่อยๆ ก้มศีรษะลง ซบใบหน้าของตนเองเข้ากับฝ่ามือของเธอ เขาพูดกับเธอไม่หยุด—

ผมกลับมาแล้ว!

เมิ่งเยียน ผมกลับมาแล้ว……

เธอไม่ได้ตอบเขา ยังคงนอนอยู่อย่างเงียบสงบ ไม่ยินดียินร้ายกับโลกภายนอก

ที่จริงแล้ว เดิมทีเธอเป็นเพียงเด็กสาวที่ไร้เ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ