บท 383

เฉียวสือเยี่ยนไม่ได้ทำอะไร

เนคไทของเขามัดข้อมือเล็กๆ ของเธอไว้ ทั้งตัวเธออยู่ในอ้อมแขนของเขา ขยับไม่ได้ เธอยิ่งไม่มีหน้าไปเรียกใคร เพราะเขาเปิดเสื้อผ้าครึ่งหนึ่งของเธอออก

เขาคร่อมอยู่เหนือเธอ ดวงตาสีดำทอประกายแสง มองเธอท่ามกลางแสงจันทร์

เนิ่นนาน เขาค่อยๆ เอนกายซบลงในอ้อมอกของเธอ

เขาสูงใหญ่แข็งแรง

แต...