บท 671

เวลาราวกับหยุดนิ่ง

เฉินจิ่วเยว่จ้องมองลู่ฉวินอย่างเงียบงัน หยาดฝนโปรยปรายลงบนร่มสีดำที่เขากางอยู่ทีละหยด เกิดเป็นเสียงฉีกขาดเบาๆ บนผืนผ้าใบของร่ม เสียงนั้นแผ่วเบาแต่กลับบาดลึกในใจ

ราวกับว่าหยาดฝนเหล่านั้นได้เคลื่อนย้ายมาอยู่บนใบหน้าของเธอ มาอยู่ที่หางตาของเธอ มิฉะนั้นแล้วทำไมใบหน้าของเธอถึงได้เย็นเฉ...