บท 1

สองปีก่อน เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฉันกลายเป็นคนตาบอด หมอบอกฉันว่า อาจจะหายได้ทุกเมื่อ หรืออาจจะไม่หายเลยตลอดไป

ในช่วงเวลาที่ตาบอดนี้ ฉันเกือบจะทนไม่ไหว ถึงขั้นคิดจะฆ่าตัวตาย โชคดีที่ครอบครัวดูแลฉันอย่างดี คอยให้กำลังใจ

โดยเฉพาะพี่สะใภ้ น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลมาก เธอเอาใจใส่ฉันมาก คอยให้กำลังใจฉันเสมอ ถึงแม้ฉันจะมองไม่เห็น แต่ฉันคิดว่าพี่สะใภ้ต้องสวยมากแน่ๆ

"อืมม..."

ตอนกลางคืน ขณะที่ฉันกำลังหลับสบาย จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงจากห้องข้างๆ เป็นเสียงพี่สะใภ้: "เถียอี้ อดทนหน่อยนะ พรุ่งนี้เธอต้องออกไปทำงานนอกหมู่บ้านแล้ว พอไปแล้วก็จะไม่ได้กลับมาตั้งเกือบครึ่งปี..."

พอได้ยินเสียงแบบนั้น ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เอาหูแนบกำแพงแน่น อยากฟังให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ไม่แนบหูก็ยังดี พอแนบเข้าไป ในหัวฉันก็มีแต่เสียงหึ่งๆ

ถึงจะมองไม่เห็น แต่ฉันก็นึกภาพพี่สะใภ้ในลักษณะยั่วยวนได้ เธอคงอ้าปากเล็กๆ สีแดงเชอร์รี่หายใจหอบ

ในใจฉันแวบผ่านด้วยความคิดหนึ่ง!

พอความคิดนี้เกิดขึ้น ความรู้สึกผิดก็ท่วมท้นหัวใจฉัน พี่ชายกับพี่สะใภ้ดีกับฉันขนาดนี้ ฉันจะไปคิดไม่ดีกับพี่สะใภ้ได้ยังไง

ฉันพยายามอุดหูตัวเอง แต่ไม่ได้ผล บ้านหลังนี้เก่ามาก กันเสียงแย่มาก

ความร้อนในร่างกาย ฉันควบคุมไม่ได้เลย...

ฮือ ถ้าฉันมองเห็นได้คงดีแค่ไหน!

"ไม่ได้ ไม่ได้..."

ฉันส่ายหัวแรงๆ พยายามสลัดความคิดชั่วร้ายออกจากหัว!

"ตึง!"

ไม่นึกว่าจะพลาดชนหัวเข้ากับกำแพง!

พอฉันได้สติ กลับพบว่าตาฉันหายดีแล้ว มองเห็นทุกอย่างชัดเจน

ฉันรีบจะไปเปิดไฟ แต่จู่ๆ ก็เห็นรูเล็กๆ บนกำแพง มีแสงลอดออกมา

ฉันค่อยๆ เข้าไปใกล้ พอเห็นภาพอีกฝั่งของกำแพง ฉันก็ชะงักไปทั้งตัว

ภาพในห้องข้างๆ ช่างยั่วยวนเหลือเกิน ทำให้คอฉันแห้งผาก ร่างกายร้อนผ่าวอีกครั้ง

พี่ชายครางเบาๆ แล้วก็หลับไปอย่างสนิท

พี่สะใภ้ขมวดคิ้ว ลุกขึ้นทำความสะอาด ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หลังจากพี่สะใภ้ทำความสะอาดเสร็จ เธอก็ลุกขึ้นยืน... รูปร่างของเธอสมบูรณ์แบบมาก ทุกอย่างประทับอยู่ในสายตาฉัน

เธอเปิดประตูเดินออกไป แล้วฉันก็ได้ยินเสียงน้ำซ่าๆ จากห้องน้ำด้านนอก

ห้องน้ำอยู่ข้างห้องนั่งเล่น ด้วยเหตุนี้ ตอนนี้ฉันเลยมองไม่เห็นพี่สะใภ้แล้ว

ตรงหน้าฉันคือพี่ชายที่กำลังนอนหลับสนิท หูฉันได้ยินเสียงพี่สะใภ้อาบน้ำ ฉันบอกตัวเองว่าต้องไม่ทำอะไรที่ทรยศพี่ชาย!

แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงร่างอันน่าหลงใหลของพี่สะใภ้ ไม่ว่ายังไงก็ลบออกจากหัวไม่ได้ ร่างกายที่พยายามสงบลงก็กลับร้อนรุ่มอีกครั้ง

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

"เถียต่าน หลับแล้วหรือยัง? ถ้ายังไม่หลับ พี่ขอเข้าไปยืมไม้แขวนเสื้อหน่อยนะ"

จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตู พร้อมกับเสียงใสเหมือนระฆังเงินของพี่สะใภ้

ฉันตกใจ รีบดึงกางเกงขึ้น นอนลงบนเตียง กระชากผ้าห่มมาคลุม

"หลับไปนิดหน่อยครับ ตอนนี้ตื่นแล้ว"

พอได้ยินฉันตอบ พี่สะใภ้ก็ผลักประตูเข้ามา เปิดไฟ แสงหลอดประหยัดไฟทำให้ฉันต้องหรี่ตา รู้สึกไม่คุ้นชิน