บทที่ 3
โอลิเวียยิ้มมุมปากแล้วถาม “คริสโตเฟอร์ตื่นแล้วสินะ”
คลีโอชะงักไปก่อนจะตอบ “อือ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ถึงเวลาที่เขาต้องชดใช้แล้ว” โอลิเวียก้าวฉับๆ ออกจากห้องไป
เชสรีบเดินตามไป ทำหน้าที่พาเธอกลับไปยังโรงพยาบาลอีกครั้ง
ขณะที่พวกเขาขึ้นบันได เชสก็เอ่ยถาม “ท่านป้าครับ ท่านต้องการอะไรจากคริสโตเฟอร์หรือครับ”
โอลิเวียตวัดสายตาคมกริบราวกับใบมีดมองเขา เชสรีบหุบปากฉับ รู้สึกราวกับตัวเองถูกแช่แข็งอยู่กับที่ ได้แต่ยืนมองโอลิเวียหายลับไปจากสายตาในชั่วพริบตา
ภายในห้องพักของโรงพยาบาล โอลิเวียก้าวเข้าไปและล็อกประตูจากด้านใน
คริสโตเฟอร์ตื่นอยู่จริงๆ ทว่าเขากลับดูอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด นั่งอยู่บนเตียงอย่างเซื่องซึม เมื่อได้ยินเสียง เขาก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาโดดเด่น
ผิวของเขาซีดขาว โครงหน้างดงาม แฝงแววเฉยชาอย่างเกียจคร้านในที
โอลิเวียจำเขาไม่ได้ ในความทรงจำที่ผ่านมาของเธอไม่มีร่องรอยของผู้ชายคนนี้อยู่เลย เธอรู้เพียงแค่ผ่านสายสัมพันธ์ทางสายเลือดว่าเขาคือหนึ่งในสองแวมไพร์ต้นกำเนิดที่ยังคงอยู่
คริสโตเฟอร์ดูงุนงงและเอ่ยถาม “คุณคือใคร...”
โอลิเวียเดินเข้าไปหาเขา กระชากคอเสื้อของเขาขึ้นมา แล้วจ้องมองลำคอซีดขาวที่เส้นเลือดเต้นตุบๆ แผ่เสน่ห์ดึงดูดอันลึกลับยากจะอธิบาย
ดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงฉาน และเธอก็เอ่ยขึ้น “ฉันมาเพื่อเก็บดอกเบี้ย”
ก่อนที่คริสโตเฟอร์จะทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง โอลิเวียก็ก้มลง ลิ้นของเธอไล้ไปตามลำคอของเขา ตามมาด้วยความเจ็บปวดแปลบ
เขารู้สึกได้ว่าโอลิเวียกำลังดื่มเลือดของเขา
เขาไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหน แต่เพราะเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายของเขาก็อ่อนแออยู่แล้ว เขาจึงพยายามผลักเธอออกไปตามสัญชาตญาณ
ในที่สุดโอลิเวียก็ยอมปล่อย เธอเลียแผลบนคอของเขาซึ่งสมานตัวในทันที
คริสโตเฟอร์หอบหายใจเล็กน้อย ขณะมองเขี้ยวของโอลิเวียหดกลับเข้าไป ริมฝีปากของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดงสดจากเลือดของเขา
เขาสัมผัสลำคอของตัวเอง หากไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ก็คงดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เขามองโอลิเวียอย่างใจเย็นแล้วเอ่ยถาม “คุณเป็นแวมไพร์เหรอ” แม้จะเป็นคำถาม แต่น้ำเสียงของเขากลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ
โอลิเวียจ้องมองเขาแล้วตอบ “ใช่ และฉันสามารถสูบเลือดเธอจนแห้งเหือดได้เลย”
คริสโตเฟอร์ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน “ได้เลย เอาไปเท่าที่คุณต้องการ ถือซะว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้”
สายตาของทั้งคู่สบกัน ทั้งสองแววตาต่างเย็นชาและไม่แยแส
คลีโอตามเข้ามาในห้องช้าไปก้าวหนึ่ง
ดวงตาของโอลิเวียกลับมาเป็นสีฟ้าตามปกติ และเธอเช็ดคราบเลือดออกจากปาก
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ คลีโอก็รู้สึกโล่งใจอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อครู่เธอสัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างในแววตาของโอลิเวีย ราวกับว่าอีกฝ่ายพร้อมที่จะขย้ำใครสักคน
โอลิเวียหันไปมองคลีโอแล้วพูดอย่างใจเย็น “อย่าเพิ่งดีใจไป ลูกชายของเธออาจจะตื่นแล้วก็จริง แต่เลือดของเขาถูกสับเปลี่ยนไปแล้ว และโชคชะตาก็ถูกเปลี่ยนแปลง การจะเอามันกลับคืนมาไม่ใช่เรื่องง่าย จนกว่าจะถึงตอนนั้น เขาต้องอยู่กับฉันเพื่อหลีกเลี่ยงเคราะห์ร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นอีก”
ทุกคนในห้องตกตะลึง คลีโอถามอย่างร้อนรน “หมายความว่ายังไงที่ว่าเลือดถูกสับเปลี่ยนและโชคชะตาถูกขโมยไป”
โอลิเวียกล่าว “ฉันมองเห็นชะตาของเขา เขาถูกกำหนดให้มีวาสนาสูงส่งและมั่งคั่ง หรือที่พวกเธออาจจะเรียกว่าเป็นเด็กแห่งโชคชะตา”
โอลิเวียกล่าวเสริม “ส่วนเรื่องเลือด ค่ายกลเวทโลหิตได้สับเปลี่ยนเลือดของเขาทั้งหมด ทำให้รสชาติไม่ได้เรื่องเลย”
คลีโอจับใจความสำคัญได้และถามอย่างกังวลใจ “แล้วเราจะทำยังไงได้บ้างคะ คริสโตเฟอร์จะเป็นอะไรไหม”
เชสประคองร่างที่สั่นเทาของคลีโอแล้วพูดว่า “คุณนายเทย์เลอร์ครับ ใจเย็นๆ ก่อน แล้วฟังว่าท่านป้าใหญ่จะพูดอะไร”
คลีโอพยายามทรงตัวให้มั่นคง รอคอยคำตอบจากโอลิเวีย
โอลิเวียอธิบายว่า “ดวงชะตาของเขาถูกช่วงชิงไปผ่านการสับเปลี่ยนโลหิต เคราะห์ร้ายของเขาจะนำโชคดีไปให้คนที่เอาดวงของเขาไป ความเชื่อมโยงระหว่างพวกเขาสองคนถูกซ่อนไว้อย่างดี ทำให้ยากที่จะตัดขาด มันต้องอาศัยทั้งเวลา สถานที่ และคนที่เหมาะสม ฉันต้องเตรียมการก่อน”
โอลิเวียพูดต่อ “นอกจากนี้ สถานการณ์นี้ยังมีผลเสียอีกอย่าง ในเมื่อพวกคุณเป็นญาติสายเลือดเดียวกัน เคราะห์ร้ายของเขาจะลดทอนโชคลาภของตระกูลคุณ ในขณะที่โชคลาภของอีกตระกูลหนึ่งจะเพิ่มพูนขึ้น เรื่องนี้น่าจะดำเนินมาได้สักพักใหญ่แล้ว”
โอลิเวียจ้องมองคลีโอด้วยสายตาหยั่งเชิง “ในดวงชะตาของคุณบ่งบอกว่ามีสมาชิกในครอบครัวคนหนึ่งหายไป คุณน่าจะมีลูกสาวอีกคน”
คลีโอตกตะลึงที่โอลิเวียมองเห็นเรื่องนี้ หัวใจของเธอพลันบีบรัดแน่น
คลีโอหลับตาลง สีหน้าฉายแววเจ็บปวด “ฉันเคยมีลูกสาวคนหนึ่ง แต่พ่อของเธอไม่ชอบเพราะว่าเป็นเด็กผู้หญิง ดังนั้น...”
“เธอถูกฆ่าตายเหรอ” โอลิเวียถาม
ร่างของคลีโอสั่นสะท้าน เธอพยักหน้าอย่างแข็งทื่อ
โอลิเวียแค่นหัวเราะ น้ำเสียงเย้ยหยัน “เด็กคนนั้นคือตัวนำโชค การตายตั้งแต่เยาว์วัยของเธอคือเหตุผลที่ทำให้ตระกูลเทย์เลอร์สายของคุณตกอยู่ในสภาพเช่นนี้”
คลีโอกัดริมฝีปาก รู้สึกหน้ามืดตาลาย หากไม่ได้เชสคอยประคองไว้ เธออาจเป็นลมไปแล้ว
แต่นี่เป็นเรื่องของตระกูลเทย์เลอร์ ไม่ใช่เรื่องของเธอ
โอลิเวียหันกลับไปหาคริสโตเฟอร์ “ถ้าไม่อยากดวงซวยต่อไป ก็ไปกับฉันวันนี้”
คริสโตเฟอร์ลังเล แต่แล้วก็นึกถึงเหตุการณ์ยี่สิบนาทีที่ผ่านมาตั้งแต่เขาฟื้น เขาสำลักน้ำ พยาบาลแทงเส้นเลือดพลาดไปสิบครั้ง และเกือบจะตกเตียงถึงสองหน
คริสโตเฟอร์ถาม “ถ้าผมไปกับคุณ โชคร้ายของผมจะหายไปไหม”
โอลิเวียพยักหน้า “ใช่”
คลีโอทั้งเป็นห่วงและไม่เต็มใจ แต่เธอไม่มีทางเลือก เธอได้แต่มองคริสโตเฟอร์จากไปพร้อมกับหัวใจที่หนักอึ้ง
คริสโตเฟอร์เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีดำ ผมยาวสลวยของเขาปล่อยลงมาอย่างอิสระ ทำให้เขาดูบอบบางยิ่งขึ้น
โอลิเวียเดินตามเขาไป สายตาจับจ้องอยู่ที่ลำคอของเขา
คริสโตเฟอร์รู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลัง
เขาหันกลับไปมองโอลิเวีย “ไหนคุณบอกว่าเลือดผมไม่อร่อยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมยังจ้องอยู่ได้”
โอลิเวียตอบ “ถึงจะไม่อร่อย แต่อย่างน้อยก็สะอาด”
ดวงตาของคริสโตเฟอร์หรี่ลงเล็กน้อย “ถ้างั้นก็รอให้ผมฟื้นตัวก่อนสิ ถ้าผมเสียเลือดจนตาย คุณก็จะไม่มีถุงเลือดนะ”
เชสฟังบทสนทนาของพวกเขาสองคนแล้วรู้สึกขนลุกแปลกๆ
ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงห้องของเฮย์เดน
ในห้องเต็มไปด้วยผู้คน ทุกคนต่างมีความคิดแตกต่างกันไปเมื่อเห็นเฮย์เดนซึ่งก่อนหน้านี้อาการปางตาย กลับดูดีขึ้นอย่างกะทันหัน
โอลิเวียไม่สนใจพวกเขาและเดินตรงไปหาเฮย์เดน “รู้สึกเป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นมากเลยครับ คืนนี้ผมก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว” เฮย์เดนพยายามจะคุกเข่า แต่โอลิเวียห้ามไว้
เฮย์เดนถามอย่างเป็นกังวล “แล้วเรื่องตระกูลเทย์เลอร์ล่ะครับ คริสโตเฟอร์ฟื้นแล้วหรือยัง”
โอลิเวียตอบ “ฟื้นแล้ว แต่เขาถูกสับเปลี่ยนเลือดและช่วงชิงดวงชะตาไป ตอนนี้เขาอยู่กับฉัน”
เฮย์เดนพยักหน้าแล้วหันไปประกาศกับคนอื่นๆ ในห้อง “คุณสมิธคือประมุขของตระกูลโธมัส สมาชิกตระกูลโธมัสทุกคนต้องให้ความเคารพและปกป้องเธอ ใครก็ตามที่ขัดขืนคำสั่งจะถูกขับออกจากตระกูล โดยไม่มีข้อยกเว้น!”
