64
บทที่ 26 – มนุษย์
“ได้ยินว่านายบอกเธอไปแล้วสินะ” ไวล์เดอร์ทักผมที่โต๊ะอาหารเช้าขณะที่ผมนั่งลง
ผมสั่งให้พวกเขาจองโต๊ะที่ร้านอาหารกลางแจ้งของรีสอร์ตซึ่งมองเห็นวิวชายหาด เพื่อที่ผมจะได้จับตาดูเธอไว้ได้ตลอด เธอดูเหมือนอาจจะกำลังหลับอยู่บนเก้าอี้ชายหาด หรือไม่ก็กำลังจมอยู่ในภวังค์ความคิด อพอลโลครางหงิงๆ...
เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ
บท
1. 1
2. 2
3. 3
4. 4
5. 5
6. 6
7. 7
8. 8
9. 9
10. 10
11. 11
12. 12
13. 13
14. 14
15. 15
16. 16
17. 17
18. 18
19. 19
20. 20
21. 21
22. 22
23. 23
24. 24
25. 25
26. 26
27. 27
28. 28
29. 29
30. 30
31. 31
32. 32
33. 33
34. 34
35. 35
36. 36
37. 37
38. 38
39. 39
40. 40
41. 41
42. 42
43. 43
44. 44
45. 45
46. 46
47. 47
48. 48
49. 49
50. 50
51. 52
52. 52
53. 53
54. 54
55. 55
56. 56
57. 57
58. 58
59. 59
60. 60
61. 61
62. 62
63. 63
64. 64
65. 65
66. 66
67. 67
68. 68
69. 69
70. 70
71. 71
72. 72
73. 73
74. 74
75. 75
76. 76
77. 77
78. 78
79. 79
80. 80
81. 81
82. 82
83. 83
84. 84
85. 85
86. 86
87. 87
88. 88
89. 89
90. 90
91. 91
92. 92
93. 93
94. 94
95. 95
96. 96
97. 97
98. 98
99. 99
100. 100
101. 101
102. 102
103. 103
104. 104
105. 105
106. 106
107. 107
108. 108
109. 109
110. 110
111. 111
112. 112
113. 113
ย่อ
ขยาย
