บทที่ 11 ตอบแทนน้ำใจ4

เป็นจังหวะเดียวกับผู้มาใหม่พุ่งเข้าหาหลิวเจินเจินอย่างรวดเร็ว

เคล้ง!

ดาบโค้งที่ร้อยด้วยโซ่เส้นยาว กระทบกับดาบขนาดใหญ่ทำให้หลิวเจินเจินรอดพ้นจากอันตรายได้ เจิ้งถงมองไปยังเจ้าของดาบ ก่อนจะตรงเข้าหาในทันที

“ข้าเจอเจ้าจนได้…ผู้คุ้มกัน ข้าก็อยากรู้นักว่าเจ้ามีอะไรดี เจ้าถึงได้ถูกเลือก ไยมิใช่ข้า” ทุกคำพูดบอกได้ว่าเจิ้งถงนั้นรู้สึกเช่นไรกับเรื่องในอดีต

“เด็กน้อย…เพราะข้าหล่อเหลาอย่างไรล่ะ ฮา ๆ” หมิงจงเป่าหัวเราะดังก้อง โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะขำขันไปกับตนหรือไม่

“วันนี้ เราจะได้เห็นดีกัน” เจิ้งถงกวัดแกว่งดาบรุกหมิงจงเป่าด้วยความดุดัน

“ข้ากลัวแล้ว…เจิ้งถงอย่าทำร้ายข้าเลย ฮา ๆ ทำให้ได้เสียก่อนค่อยเอ่ยปาก เด็กน้อย”

หมิงจงเป่ากำลังจับทิศทางของอีกฝ่าย แต่ยังคงแสร้งยั่วยุเจิ้งถงไปพร้อม ๆ กัน ศิษย์น้องของเขาเป็นอะไรที่มิอาจประมาทได้ นอกจากความเก่งกาจแล้ว เจิ้งถงยังเจ้าเล่ห์เพทุบาย ถึงตัวเขาจะมีฝีมือล้ำเลิศแต่ก็ต้องระวังคนผู้นี้ให้มากอยู่นั่นเอง เพราะแค่เพียงกระบวนท่าเดียว เจิ้งถงยังรู้ว่าเขาเป็นใคร แล้วมีหรือเจิ้งถงจะไม่รู้ตัวตนของฟางเล่อ การต่อสู้ของศิษย์รักนั้น ทุกกระบวนท่าคือโลกันต์โดยแท้

“สิ่งใดที่ข้าต้องการ จะต้องช่วงชิงมาให้จงได้”

เจิ้งถงเอ่ยออกมา ด้วยความคับแค้นใจที่มีต่ออีกฝ่าย เขาแอบซุ่มอยู่นานแล้ว เขาเห็นทุกกระบวนท่าของคนที่ประมืออยู่ด้วยในตอนนี้ และหญิงสาวอีกคนหนึ่งซึ่งได้ใช้วิชาของโลกันต์ในการลงมือต่อศัตรู เขาตื่นเต้นจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่จึงได้พุ่งออกมาร่วมวงในการต่อสู้ด้วย

‘มันอยู่ที่นางนั่นเอง สิ่งที่ข้าตามหาเนิ่นนาน’

การที่จะแย่งชิงไข่มุกโลกันต์มาเป็นของตนได้ เขาต้องกำจัดผู้คุ้มกันเสียก่อน คนตรงหน้าฝีมือจัดว่าสูงส่งไม่แพ้อาจารย์ของเขาเลย หรืออาจเหนือกว่าหลายเท่า กำจัดคนผู้นี้ได้ หญิงสาวผู้ถือครองไข่มุกก็ไร้คนปกป้องซึ่งดูจากฝีมือของหญิงสาวแล้ว เขามั่นใจว่านางยังไม่บรรลุฝ่ามือ

โลกันต์ เจิ้งถงกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ภายในใจกับความคิดที่แยบยลของตนเอง

“ทำให้ได้เสียก่อน เจ้าค่อยคิดเรื่องนั้นเด็กน้อย”

หมิงจงเป่ามองศิษย์น้องของตนที่มีแววตากระหายอยากในไข่มุก

โลกันต์ แต่มันไม่ง่ายอย่างที่เจิ้งถงคิดแน่นอน ตราบใดที่เขายังอยู่ ใครก็อย่าหวังแย่งชิง หรือทำร้ายฟางเล่อเป็นอันขาด

เคล้ง! ผลัวะ!

ไม่ว่าจะเป็นอาวุธหรือหมัดของหมิงจงเป่าทั้งว่องไว และหนักหน่วง

‘ในเบาให้มีหนัก ในหนักต้องมีเบา อ่อนไหวดุจสายน้ำ หนักแน่นดั่งหินผา ว่องไวดุจสายลม เฉียบคมดั่งยอดปราชญ์’

มันคือเคล็ดการเรียนวิชาที่ดูเหมือนง่าย แต่หากคนที่ฝึกฝนไม่เข้าใจในความหมายอย่างถ่องแท้ก็ไร้หนทางที่จะสำเร็จได้

ในทุกกระบวนท่า และการเคลื่อนไหวของเขายังเป็นตัวอย่างให้แก่ฟางเล่อไปในที เขารู้ดีว่าหญิงสาวคอยสังเกตสิ่งรอบกายอยู่ตลอดเวลาแม้กำลังต่อสู้อยู่กับนางมารน้อย เขามั่นใจว่าฟางเล่อจะนำทุกท่วงท่าไปใช้เพื่อสยบจีกวานฮวาในการต่อสู้ครั้งนี้

เวลาเพียงสองปี เขาไม่อาจทำให้นางบรรลุขั้นสูงสุดได้แน่นอน เพราะฟางเล่อมิเคยผ่านการฝึกยุทธ์มาก่อนแม้แต่ขั้นพื้นฐาน ถึงกระนั้นก็นับว่าฝีมือของฟางเล่อรุดหน้าไปได้อย่างรวดเร็ว แต่การเรียนรู้ฝึกฝนยังต้องทำอีกมาก เพราะการก่อกบฏทำให้การฝึกฝนจำต้องชะงักลงก่อนเวลาอันสมควร

ดังนั้น เมื่อมีโอกาสถ่ายทอดวิชาแก่ศิษย์รักไม่ว่าจะมากน้อย เขาจะไม่ยอมให้สูญเสียโอกาสเป็นอันขาด ส่วนเจิ้งถงจะฉวยเรียนรู้ไปด้วยหรือไม่นั้น เขามิคิดสนใจ เพราะถึงอย่างไรก็ไม่อาจฝึกฝนไปทั้ง ๆ ที่ต่อสู้กับเขาได้อยู่แล้ว

เป็นอย่างที่หมิงจงเป่าคิดไม่มีผิด เมื่อฟางเล่อใช้สายตาที่ว่องไว ดูการเคลื่อนไหวของผู้เป็นอาจารย์ โดยร่างกายของนางนั้นขยับก้าวตามเสมือนการร่ายรำตามผู้นำการเต้นที่มีการแปรขบวนท่าอยู่อย่างต่อเนื่อง ครั้งแรก นางไม่ได้สนใจอะไรนอกจากจดจ่อกับการต่อสู้ แต่พอมีผู้มาใหม่ซึ่งทำให้อาจารย์ของนางหัวเราะเสียงดัง จากนั้นทุกการเคลื่อนไหว ตกอยู่ภายใต้สายตาของนาง และใช้ทุกกระบวนท่าที่จดจำได้มาตั้งรับและรุกคู่ต่อสู้ มันทำให้นางดูเหมือนจะได้เปรียบจีกวานฮวาขึ้นมาบ้างแล้ว

หากเป็นในโลกที่นางจากมา นับว่าสายตาของนางคืออัจฉริยะที่ว่องไวจนนางเองยังไม่อยากจะเชื่อ ความจำนั้นยิ่งเป็นเลิศกว่าแต่ก่อนมากนัก นางจำทุกถ้อยคำของท่านอาจารย์ได้ดี มิมีลืมเลือน

‘เล่อเล่อรู้ไหมนอกจากฝ่ามือโลกันต์แล้ว เพราะอะไรคนถึงอยากครอบครองไข่มุก จำไว้ให้ดีว่าไข่มุกโลกันต์ทำให้เจ้ามีสายตาที่ดี สมองที่ดี มันคือสมบัติที่ล้ำค่ากว่าสิ่งใด เพราะถ้าเจ้าฉลาดหลักแหลม เจ้าจะใช้มันเอาตัวรอดและกอบโกยเงินทองได้อย่างง่ายได้ จงใช้พรจากไข่มุกให้เกิดประโยชน์ และในทางที่ถูกต้องเข้าใจหรือไม่’

ใช่แล้ว หากว่านางฉลาดย่อมใช้มันแก้ปัญหาได้ดีกว่าการใช้เพียงกำลังและอารมณ์ในการตัดสินปัญหาซึ่งยากที่จะสำเร็จได้ลุล่วงด้วยดี เท้าบางขยับรุกรับได้อย่างว่องไว ร่างกายเอนหลบสลับโจมตีได้พลิ้วไหว หนักแน่นเสมอฟางเล่อกับอาจารย์ของนางคือคนคนเดียวกันก็มิปาน

ด้านเจิ้งถงทำได้เพียงขบกรามแน่น เสมือนตัวเขากำลังถูกตบใบหน้าจนชาหนึบ เมื่อเห็นการกระทำของประมุขพรรคโลกันต์กำลังขยับตามท่าทางการต่อสู้จากผู้คุ้มกันของนาง ซึ่งคนผู้นี้กำลังประมืออยู่กับเขาในตอนนี้