บทที่ 3 ติดตาม3

ชั้นบนของโรงเตี๊ยม

“จมูกดียิ่งกว่าสุนัขก็คนอย่างเจิ้งถงนี่ละ”

คราแรก หมิงจงเป่าคิดแยกตัวไปยังหุบเขาเหมยแดง แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าต้องบอกเรื่องสำคัญแก่ศิษย์รักเสียก่อนจึงได้ย้อนกลับมายัง โรงเตี๊ยม แต่เขาไม่ได้เข้าไปร่วมประชุมกับคนอื่น ทำเพียงเข้าไปนั่งจิบชากินขนมรอหนุ่มสาวอยู่อีกห้อง

ผ่านไปสักพักเสี่ยวเอ้อร์ได้มาแจ้งข่าวเรื่องของอดีตศิษย์น้องร่วมสำนัก เขาจำต้องเดินไปตามฟางเล่อมาด้วยกัน เพื่อให้นางได้รู้จักศัตรูหมายเลขหนึ่งของพรรค

การกำจัดเจิ้งถงนั้นง่ายเพียงพลิกฝ่ามือสำหรับคนอย่างหมิงจงเป่า แต่การปรากฏตัวของอีกฝ่ายกลับเป็นช่วงเวลาที่เขามิอาจทำได้อย่างใจคิด เพราะไม่รู้ว่าเวลานี้เจิ้งถงมีผู้ใดหนุนหลัง หรือทำงานอยู่กับใครบ้าง

“ใครหรือเจ้าคะ ท่านอาจารย์ จำเป็นที่ข้าต้องรู้จักเขาด้วยรึเจ้าคะ” ฟางเล่อเอ่ยถามพร้อมมองจากด้านบนชั้นสองลงไป

“จำเป็นอย่างยิ่ง เล่อเล่อ คนทรยศของพรรคเรา และชายผู้นี้เขากำลังตามหาเจ้าเพื่อกำจัด ถึงเจ้าจะเก่งแค่ไหน เล่อเล่อ แต่เวลานี้เราไม่ควรเพิ่มคู่ต่อสู้เขามาอีก และเจ้ายังไม่พร้อมที่จะประมือกับเจิ้งถง”

หมิงจงเป่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูจะเคร่งขรึมกว่าที่เคย ฟางเล่อรีบดึงสายตากลับทันที เมื่อคนที่พวกนางเฝ้าดูอยู่เหมือนจะรู้แล้วว่ามีคนจ้องมองตนเอง

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านอาจารย์”

ทั้งสองหันหลังให้กับคนที่กำลังมองขึ้นมา ส่วนเจิ้งถงเองได้คอยสังเกตการณ์อยู่นานพอสมควร เมื่อยังไม่อาจเห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ เจิ้งถงจึงจากไปพร้อมแววตาที่เก็บซ่อนบางอย่างเอาไว้ภายใน

โรงเตี๊ยมเมืองสุ่ยอิง ก่อนถึงเมืองชายแดนเจียงไห่

ใบหน้าเรียบสนิทของสตรีรูปโฉมงดงาม บนร่างกายบอบบางสวมใส่อาภรณ์เนื้อดี รอบกายห้อมล้อมไปด้วยผู้ติดตามมากฝีมือ การเดินทางไกลทำให้นางเหน็ดเหนื่อยมิน้อย แต่จะให้นั่งใจเย็นอยู่ในวังอีกต่อไปได้อย่างไรกัน ในเมื่อข่าวที่ได้รับจากชายแดน มันทำให้นางร้อนใจจนมิอาจนิ่งดูดายได้อีก

นางจำต้องให้บิดาเข้าวังเพื่อทูลขออนุญาต พานางออกติดตามมายังชายแดนเจียงไห่ด้วย แม้จะถูกบิดาทัดทานเพียงใด นางก็มิสนใจที่จะฟัง ในเมื่ออีกไม่นาน แผนการทั้งหมดจะจะสำเร็จผลแล้ว นางจะรั้งรออยู่เพื่ออันใดกัน

“เมิ่งชี! พ่อคิดว่าเจ้ากลับเมืองหลวงไปก่อนเพื่อรอฟังข่าวจะมิดีกว่าหรือ” ราชครูหลิวเอ่ยกับบุตรสาวเบา ๆ ให้ได้ยินกันเพียงสองคน ด้วยเกรงคนนอกที่แวะพักยังโรงเตี๊ยมจะรู้ว่าบุตรสาวของตนเองเป็นใครซึ่งมันจะนำความยุ่งยากมาสู่ทุกคน

“พรุ่งนี้ก็จะถึงแล้ว…มิช้าไปหน่อยหรือเจ้าคะ ท่านพ่อ ที่จะให้ข้ากลับไป”

ราชครูหลิวได้แต่ถอนหายใจแรง เขาทัดทานบุตรสาวมาตลอดการเดินทาง แต่มันไม่มีผลสักนิดกับบุตรสาวหัวดื้อคนนี้

ในการออกเดินทางครั้งนี้ของหลิวกุ้ยเฟยมิเป็นทางการจึงจำเป็นต้องปิดบังฐานะของนางเอาไว้ เพื่อมิเป็นการประมาท นั่นก็นับว่าเป็นที่หนักใจของทุกคนมากพอแล้ว หากต่อจากนี้เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นอีกระหว่างทาง ย่อมนำพาหายนะอันใหญ่หลวงมาสู่ทุกคน ซึ่งมันไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก

ผู้คนมากหน้าหลายตาเดินทางสัญจรผ่านไปมา และโรงเตี๊ยมคือจุดศูนย์ร่วมของเหล่านักเดินทางเลยก็ว่าได้ ดังนั้น ทุกคำพูดและการแสดงออกจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องระวังให้ดี

หลิวเมิ่งชีเหม่อมองออกไปยังด้านนอกโรงเตี๊ยมคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาซึ่งเรียกได้ว่าความสุขนั้นแทบหาไม่ได้ สุขเพียงอย่างเดียวของนางคือชายผู้องอาจในชุดเกราะผู้นั้น ซึ่งเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจของนางให้คงอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้

กว่าที่ตัวนางจะก้าวมาถึงจุดนี้ได้ต้องแลกด้วยหลายสิ่งเหลือเกิน แม้แต่การฆ่าคน นางก็ต้องทำเพื่อรักษาความลับที่จะนำภัยมาสู่นางเอง จะให้การเสียสละความสุขส่วนตนของนางสูญไปเปล่า ๆ มิได้ นางใช้ทุกวิถีทางเพื่อทำให้เป็นที่โปรดปรานจนอยู่เหนือสนมทุกนาง เป็นรองเพียงฮองเฮาเท่านั้น

ยิ่งเวลานี้ ฮ่องเต้มิทรงไยดีในตัวฮองเฮา หรือสนมนางในอื่นใด มีเพียงนางที่ทรงเรียกหาให้ร่วมดื่มกินเป็นเพื่อนคุยอยู่สม่ำเสมอ ทุกอย่างที่นางต้องการก็มิเคยขัด จะมีก็แต่เพียงตำแหน่งสูงสุดในวังหลังเท่านั้นที่นางยังไม่ได้ครอบครอง

เมื่อก่อน นางอาจต้องการตำแหน่งนั้น แต่ตอนนี้ มันไม่จำเป็นที่จะยื้อแย่ง เพราะไม่ช้า มันจะเป็นของนางอยู่ดี

เรียวปากอวบอิ่มยกยิ้มหยัน เมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับศัตรูของนางและคนรัก

‘หมดยุคของสกุลโม่แล้ว หยางและหลิวจะรวมเป็นหนึ่ง’

“พ่อมิคิดว่า...มันจะไม่ง่ายอย่างที่เราคาดการณ์เอาไว้น่ะสิ! หากเป็นเช่นที่คนผู้นั้นบอกมา ไอ้เด็กนั่นมันยังไม่ตาย รวมทั้งจิ่วอิงและเงา แต่มันก็อาจจะเป็นข่าวลวงเพื่อให้เราไขว่เขวได้เช่นกัน ทางที่ดีนับจากนี้ไป เราจะวางใจอะไรไม่ได้ทั้งนั้น แม้แต่พันธมิตรของเราเองก็ตามที”

สมกับที่ผ่านอะไรมามาก ราชครูหลิวพยามที่จะชี้แนะให้แก่บุตรสาว การที่พวกเขาซ่อนมีดไว้ข้างหลัง แต่ใบหน้ายิ้มแย้มให้แก่พันธมิตร และอีกฝ่ายก็ทำเช่นเดียวกัน ไม่เคยมีความภักดีที่แท้จริงต่อกัน ในการช่วงชิงอำนาจทำให้ราชครูผู้มากด้วยความรู้ คอยวางแผนรับมือได้อย่างแยบยลมาตลอดหลายปี

แต่ครั้งนี้ มันต่างออกไป เพราะมีข่าวลับ ๆ ที่มิสู้ดีเท่าใดนักเกี่ยวกับบรรดาทายาทสกุลโม่และจ้าว โดยเฉพาะองค์ชายที่ควรตายไปแล้ว ไยยังมีข่าวว่าองค์ชายผู้นั้นปรากฏตัวขึ้น

ไหนจะฝั่งสกุลจ้าวเองก็เหมือนจะมีการเคลื่อนไหวแล้วเช่นกัน คนของเขาส่งข่าวมาว่าจ้าวอวิ๋นได้เดินทางออกจากเกาะดอกเหมยมุ่งสู่เมืองหลวง แม้จะไร้สามารถ แต่เขาไม่อาจวางใจคนสกุลจ้าวได้ หากไม่มีดีจริง จ้าวเหลียนคงยังไม่รั้งตำแหน่งฮองเฮาอยู่จนถึงทุกวันนี้เป็นแน่