บทที่ 43 ยาปลุกกำหนัดพระราชทาน

ชินหวางอ๋องกลืนน้ำลายลงคอยากเย็นเขามองข้ามไปแล้วหรือแล้วเสียงครหาของผู้คนที่แววมานี้เขายัง คิดว่าไม่อยากฟังอีกไหม เสวี่ยเต๋ออ๋องยิ้มบางๆ ในเมื่อตอนนี้กลับจินตนาการไปถึงใบหน้างดงามที่เขาเห็นในวันนั้น เขาคิดว่าเขาตาไม่ฝาดไปแน่และซีหรูในวันนั้นก็มีพิรุธว่าแต่นางปกปิดเรื่องนี้ไปทำไมกัน

“มางานมงคลข้าไม่ม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ