บทที่ 17 17

เสียงขาเตียงไหวโยก กับเสียงเนินเนื้อกระทบกัน สอดประสานกันเป็นทำนองไพเราะ พอ ๆ กับเสียงครวญครางซ่านสวาทของทั้งสอง ที่ผลัดกันร้องผลัดกันโยกเย้าสนองกัน

“เนตรก็ไม่ไหวแล้ว อ่า!”

หล่อนได้แต่บิดพลิ้วร่างไปตามแรงโหมกระหน่ำของบุรุษเหนือร่าง อกน้อยแอ่นเด้งดุนดันตอบเร่ามือใหญ่ทุกแรงบีบคลึงเฟ้น

“พี่ห่า...เรี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ