บทที่ 8 8
บ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่บนเนื้อที่เกือบสิบไร่ ตอนนี้ดูท่าจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ลูกชายคนโตก็กลับบ้าน ลูกชายคนรองก็กลับมา และลูกชายคนเล็กที่ไม่ค่อยกลับบ้านทั้ง ๆ ที่อยู่ในจังหวัดเดียวกัน ก็กลับบ้านเช่นกันในวันนี้
ศรีพรรณกับอาวุธยิ้มแย้มแก้มบาน เพราะนาน ๆ ที ครอบครัวของพวกเขาจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ก็อย่างว่าแหละ ถ้าพวกเขาไม่บังคับ ลูกชายทั้งสามคนก็ไม่มีใครยอมกลับบ้านมาให้ชื่นใจหรอก
หลังจากรับประทานอาหารมื้อค่ำเสร็จ คนในครอบครัวก็มานั่งพูดคุยกันตามประสาของครอบครัวที่ไม่ค่อยได้พร้อมหน้าพร้อมตา
“งานที่ฟาร์มเป็นไงบ้างหอก” อาวุธ นายใหญ่แห่งตระกูลสิงห์การค้า เอ่ยถามไถ่ถึงเรื่องธุรกิจที่มอบหมายให้บุตรชายคนโตบริหารงานต่อจากตน
“ดีครับพ่อ” ตอบเพียงสั้น ๆ พร้อมกับหยิบผลไม้ตรงหน้าเข้าปาก
“ที่ว่าดีเนี่ย...ดีแบบไหนลูก” อาวุธยังถามย้ำอีกครั้ง
“ดีทุกอย่างแหละครับพ่อ มีอะไรที่หอกทำแล้วไม่ดีบ้าง” เหรียญทองเอ่ยตอบบิดา สั้นและกระชับตามลักษณะอุปนิสัยของตน
“หึหึ พ่อก็รู้ว่าพี่หอกจะตอบแบบนี้ยังจะถามอีก ถามเหวดีกว่าครับพ่อ” เหรียญเงินเอ่ยบ้าง ด้วยรู้จักนิสัยของพี่ชายคนโตดี
“ไปเอาความกวนตีนมาจากใครกันเนี่ย ลูกฉัน...” อาวุธเอ่ยหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะถามลูกชายคนรองตามคำเรียกร้องของเจ้าตัว “แล้วเราล่ะเหว งานที่กรุงเทพฯ เป็นอย่างไงบ้าง พ่อได้ยินว่าหลงนารีใช่เล่นนะเรา” เอ่ยตามที่เลขาฯ ของลูกชายโทร.รายงานข้อมูลมา
“แหม...พ่อก็พูดไป ระดับเหวแล้วก็ต้องมีบ้างแหละครับ รูปหล่อพ่อรวย แถมยังทำงานเก่งแบบนี้ ต้องบริหารเสน่ห์ตัวเองบ้างครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยความภาคภูมิ
“แน่แหละพี่เหว อยู่เมืองกรุงฯ ก็มีแต่ของสวย ๆ งาม ๆ น่ะสิ ดูห่าสิครับ ไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตาเลย วัน ๆ อยู่แต่ท่าเรือ ออกจากออฟฟิศก็ไปท่าเรือ เจอแต่พวกคนงาน มีแต่จับกัง ของขาว ๆ สวย ๆ เนียน ๆ ถึงจะมีก็น้อยนิด” เหรียญชัยเอ่ยบ้าง
“เหรอห่า” ผู้เป็นพ่อเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างไม่เชื่อคำพูดของลูกชายคนเล็ก
“ก็อย่างที่พูดนั่นแหละครับพ่อ” เหรียญชัยเอ่ยพลางหลบตา
“พ่อจะพยายามเชื่อพวกเราก็แล้วกันนะ” อาวุธเอ่ยยิ้ม ๆ
ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่าลูกชายทั้งสามคนของตนนั้น เป็นนักล่าแค่ไหน ไม่มีสาวคนไหนจะหลงรอดไป ถ้าได้เฉียดใกล้รัศมีของทั้งสามหนุ่มแล้วละก็...เป็นต้องระทวย
“หนุ่ม ๆ อย่าคุยแต่เรื่องงานกันสิ นาน ๆ จะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แม่ว่าเราไปร้องคาราโอเกะกันดีกว่า แม่กับเด็ก ๆ จัดห้องเสร็จแล้ว” ศรีพรรณเดินมาเรียกหนุ่ม ๆ อันเป็นที่รักของตนไปยังห้องคาราโอเกะของบ้าน
“ครับคุณแม่” เหรียญทองลุกเดินตามผู้เป็นแม่ แล้วก็ตามมาด้วยผู้เป็นพ่อกับน้องชายอีกสองคน
ครอบครัวนี้มักจะสานสัมพันธ์กันด้วยเสียงเพลง แม้ว่าหน้าเถื่อน ๆ ของลูกชายทั้งสามคนจะดูไม่เหมาะสมกับกิจกรรมนี้ แต่ทั้งสามก็ชอบที่ได้ทำให้พ่อกับแม่ยิ้มและมีความสุข
เวลาผ่านล่วงเลยไปจนดึก เหรียญทองออกมายืนรับลมที่ระเบียงห้องคาราโอเกะ หลังจากพ่อกับแม่ขอตัวไปนอนพักผ่อนแล้ว จะเหลือก็แต่พวกเขาสามคนพี่น้อง ที่ยังอยู่ในห้องคาราโอเกะตอนนี้
“เป็นอะไรพี่หอก ดูหน้าเครียด ๆ จัง” เหรียญเงินเดินมาหยุดยืนข้างพี่ เขาสังเกตเห็นความกังวลของพี่ชายตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
“คิดถึงอนาคตว่ะ!” เหรียญทองตอบน้องชายคนกลางเพียงสั้น ๆ
“จะคิดทำไมให้มากความพี่หอก เรื่องของอนาคตมันยังมาไม่ถึง เอาตอนนี้ดีกว่าครับ” เหรียญชัยเดินมาสมทบทันได้ยินคำพูดของพี่ชายคนโตพอดี
“นั่นสิพี่หอก ห่ามันก็พูดถูกนะพี่” เหรียญเงินเอ่ยสำทับ
“เหวกับห่าไม่เข้าใจพี่หรอก ตอนนี้พี่สับสน พี่ไม่รู้ว่าทำไม พี่ต้องเป็นแบบนี้” เหรียญทองเอ่ยเสียงเครียด
“แล้วมันเรื่องอะไรเหรอครับ ที่ทำให้พี่หอกของพวกเราเครียดขนาดนี้” เหรียญเงินเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ใช่เรื่องงานหรอก เรื่องส่วนตัวพี่เอง พี่ขอตัวก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องกลับกระบี่แต่เช้า นายจะกลับกรุงเทพฯ วันไหนเหว” เหรียญทองเอ่ยเปลี่ยนเรื่องทันที
เมื่อเห็นว่าพี่ชายคนโตยังไม่พร้อมเล่า พวกเขาทั้งสองก็ไม่อยากเซ้าซี้ ยอมเปลี่ยนเรื่องตามทันที
“ผมว่าจะอยู่กับพ่อแม่อีกสักสองวันครับ พอดีงานที่กรุงเทพฯ ไม่ยุ่งเท่าไรครับ” เหรียญเงินเอ่ย
“นายก็กลับมาหาพ่อกับแม่บ่อย ๆ บ้างนะห่า” บอกกำชับเหรียญชัยตามประสาพี่ชายคนโต “อยู่กับพ่อแม่แท้ ๆ ยังออกไปค้างนอกบ้าน ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าพ่อกับแม่ของพวกเรา ขี้เหงาแค่ไหน” เหรียญทองยังอดว่าน้องชายคนเล็กไม่ได้ ขนาดเขาอยู่กระบี่ยังเทียวไปเทียวมาทุก ๆ สองอาทิตย์เลย
“ครับพี่หอก” เหรียญชัยรับคำ ก็อยากมาทุกวันนั่นแหละถ้าไม่ติดสาวเสียก่อน...
“พวกเราไปนอนกันเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว” พี่คนโตเอ่ยปากชักชวนน้องชายทั้งสองคนไปพักผ่อน
“ฝันดีนะพี่ อ้อ ห่า! เวลาพี่โทร.หา ก็รีบรับสายพี่ด้วยล่ะ ไม่ใช่ปล่อยให้พี่รอทั้งวัน รอจนลืมเลยก็มี” เหรียญเงินเอ่ยบอกน้องคนเล็กก่อนจะเดินตามพี่คนโตไป
“ครับผม พี่ก็รู้ว่าผมติดธุระสำคัญ พี่ก็ดูเวลาบ้างก็ดีนะก่อนจะโทร.หาห่า” น้องชายเอ่ยตะโกนไล่หลังผู้เป็นพี่ไป
“หึหึ ธุระสำคัญของนาย คือจ้ำจี้สินะห่า”
เหรียญเงินร้องโต้ตอบกลับมา เหรียญชัยหยักไหล่ให้พี่ชายตัวเอง ก่อนจะเดินตามพี่ชายทั้งสองไปบ้าง ตอนนี้เขาเองก็ง่วงเหมือนกัน
พรุ่งนี้แล้วสินะ ยัยแว่นของเขาจะกลับมาทำงานปกติ ครั้งหน้าถ้าจะลาแบบไม่แจ้งล่วงหน้าแบบนี้อีก เขาจะไม่อนุมัติแล้ว ทำอะไรไม่เป็นระบบแบบนี้ งานของเขาก็เสียตามไปด้วยเพราะเลขาฯ ของพ่อใช่ว่าจะรู้งานของเขาไปเสียทุกอย่าง
